Başımda cayır cayır yanan bir ateşle sığındım bu şehre,
Şehir upuzun bir revirdi, kimselere sıra gelmedi.
Bir organımı aldırdım ve hangisiyse unuttum onu.
Ben sustukça dünya habire pul yapıştırdı zarflarıma,
Sokaklara mektuplandım, odalara adreslendim,
Yağmaladım bu hezeyandan kurtulabilmiş ne kadar söz varsa,
Bilinsin ki artık ne o şarkıyla mutluyum ne de bu şarkıyla.
Narin ölümlerden sorumlu buldum kendimi,
Yanlış iplerle yanlış kuyulara indim, çıkardılar
Külfetlere bulandım, tozlarla konuştum,
Ben kendimi unutsam da onlar beni hep hatırladılar,
Dalların ağaç olma hayaline inandım,
Bütün yaralı atları evlerine kadar taşıdım,
Vicdanın narhı düştü bana.
Narin ilmeklere sardım kendimi, böyle kurtuldum,
Kozasız hayatta kalınmıyor, buna inan.☆