Kurmacayı Yıkmak, daha ilk sayfalarından itibaren kalbimi sıcacık eden ve gözlerimin dolmasına sebep olan o kitap.
Her bir satır nasıl olurda sanki içimden dile getiremediklerimden ibaretmiş gibi, öyle yalın sade ve samimi..
Her bir cümlede içimin kıpır kıpır olması acaba, evet bunlar var, hayat böyle, yalnız değilim, yanlış değilim, insanım ve hissediyorumun, yaşıyorumun çoşkusu mu ?
İhtiyacınız olduğu an da bir kitabın size sarılması ve buradayım demesi böyle bir his mi.. Sanırım artık daha iyi anlıyorum :)
