İllərlə basdırılmış və kimsəyə deyilməmiş sözlər,göz yaşları,çığııklar. Necə bir hiss bəs bilirik mi?
Hardan,necə başlayacağımı inanın bilmirəm. O zaman akışa buraxıb,yazmağa davam edim. Sevilməmək... insanı məhv edən ünsur. Ən azından bu kitabda belədir. Sevilmədiyin barədə eşitdiyin cümlələrin və xəyanətin hasarı insan ruhunda o qədər böyükdür ki,bunun telafisi bile zordur. Alicia nə hiss etmişdi atası deyəndə ki,anasının yerinə o ölsəydi. Sadəcə gözlərimizi yumub anlıq özümüzü onun yerinə qoyaq. ÖLÜM....həqiqətən həyatdan kayma. Bunun iliklərində hiss etmək. İllər sonra yenə sevilmədiyini başqa bir erkekden görmək illərdir içində yaşayan o öfkenin o zaman partlamasına səbəb oldu. Biz olsaq eynisini edərdik mi? Delice bir sual,deyil mi? Amma bu kitab empatini də göz önünə qoydu deyil mi? Ya Theo a ne deməli? Xəyanətə uğradığını gördüyü təqdirdə sevdiyini,həyatındakı tək ümidini itirməmək üçün çabaladı. Həqiqətən mi,sevdiyi üçün edirdi? Bəlkə də onun da içində,dərinlərdə gizlənən yalnızlıq qorxusu vardır. Məhv olmuş uşaqlığını bərpa edərkən,3 insanı və öz həyatını məhv etdi.
Oxuyarkən çox gerildim, amma çox sevdim,hərkəsə tövsiyyə etmək barədə bir az tərəddüdlüyəm. Həqiqətən əsəri hiss etmək istəyirsizsə sadəcə özünüzü rolların yerinə qoyun,və sizdə o kitabda oynamış olun.
