"Sırça fanusun içinde ölü bir bebek gibi tıkanıp kalmış biri için, dünyanın kendisi kötü bir düştür"
Sırça fanus'un ne anlama geldiğini bilmediğim için bu kitap aslında bana oldukça sıradan bir roman havası vermişti ancak okudukça hiç de öyle olmadığını anladım. Esther başta klasik bir genç kız gibi görünmüştü gözüme, gelecek kaygıları, istek ve beklentileri olan, yaşıtlarından hiçbir farkı olmayan bir genç kız. Ancak sayfalar ilerledikçe her şey daha kötü nasıl olur onu görüyoruz. Düşünceler bastırdıkça uyuyamamış, yazamamış, okuyamamış ancak kimseye de doğruları anlatamamış. Devamından bahsetmek istemiyorum spoiler vermeyeyim diye ancak her şeyin bu kadar normal bir şekilde kötüleştiğini görmek ve kimsenin Esther'e yardımcı olamaması beni çok darladı. Intihar düşünceleri, gittiği akıl hastanelerini tarif edişinde ironik bir umursamazlık var, sanki iyileşmek umrunda bile değil. Sonu oldukça havada kalmasına rağmen, tüm bunlar yazarın hikayesiyle birleşince yerli yerine oturuyor bence. Yazar 30 yaşında, 2 çocuğu yataklarında uyuyorken kafasını fırının içine sokarak intihar ediyor ve bu olayda onu başka birisi için terk eden kocası büyük rol oynuyor. Bu da kitapta sürekli buddy üzerinden evlenmeyeceğini, özgür olmak istediğini söylemesinin en büyük sebebi gibi duruyor.
