Biri var. Beni kendime o kadar rezil hissettiriyor ki sanki olmamam gerekiyormuş gibi sanki çok gülünçmüşüm gibi. Kendimi b*k parçası bile olamazmışım gibi hissettiriyor. Ama bu kişi o malum kişi falan da değil ha çok yakınımdan biri.
Beni bıraktın.Kapkaranlık bı ormanın içinde, issiz bı adada beni yalnız bıraktın. Oysa ben
oralara seninle gittim. Sana güvendiğimden elinden tuttum. İlk defa hayatımda birini özledim. İlk defa hayatımda birine bu kadar alıştım. Hepsi beni bırak diyemiydi. Bırak dön ve hicbisey olmamış gibi davran diyemiydi. Büyük konuştum hayatimda bi daha ki beraber olduğum kişi evlencegim adam olcak dedim. Çok değiştim kimsenin haberi yok. Pişman ettiriyosunuz insanı kendinden nefret ettiriyosunuz. Çok değiştiğine insansa bile insan kendine olan güvenini boşa çıkarıyorsunuz. Ölmek istemesini, yemek yemeden ölüp gitsin istiyosunuz.
Takip ettim seni
Gecenin en karanlık sokaklarında
Sana kolaydır belki
Sevilmekten öte sevmek
Benim için çok zor...
Ansızın ortadan kayboluşunu
Anlamak çok zor...
Bu kadar saf olma be çocuk derler bana
İnanmak istediğime inanırım ben oysa
Hani varya
İnandıklarıyla yaşayanlar
Kendiyle baş başa kalamayanlar
Onlardanim işte
Susanlarin ardında bende bir parça varım
Sabah erkenden uyanıksan şanslısın.
Kafandaki sorularla nihayet başbaşasın.
Belki sandalyeyi alıp cam kenarında,
Belki aynanın karşısında.
Dersin ki kendi kendine
"Kaldık mi yine başbaşa,
hadi yiyip bitirdigin yerden başla"
Uzunca düşünürsün birşeyler,
Bitmez yine aklındaki düşünceler.
İnsan belli bireysel özgürlüklere kavuşamadan istediği şeyleri gerçekten yapamıyor. Yeni bir hayat dersin çok istersin, özgür değilsin ki bunun hayali senin ne haddine.
Eskiden buraya aşık olduğum, kusurlarıyla kusursuz bulduğum o insan için yazardım. Ama artık onun için yazmıyorum beni üzen biri yüzünden yazıyorum buraya. Beni bulunduğum yerden, bulunduğum bedenden kaçma isteği uyandıran o insan yüzünden yazıyorum. Kendimi sevmeme engel olan, içimde güzel olan herşeyi istisnasız mahveden, benim nerde ne hissettiğimi bilen ama ona rağmen daha da üstüme gelen bir insan yüzünden yazıyorum artık buralara..
Artık gerçekten yaşamak istemediğime karar verdim. Eskiden gelecege dair umutlarım beni ayakta tutardı. Şimdiyse bir insanın tek bir sözü bile o geleceği çok iyi de olsa yaşamaktan vazgeçirebilirmiş. Günahsız intihar ya da ölüm duası var mı gerçi ben kaç kere ölmek için dua ettim onu da bilmiorum ama işe yaramadı malum mutlu-mutsuz yaşıyoruz bir şekilde. Hayallerim vardı hala var ama isteğim yok. Umutlarım vardı hala var ama artık o umut ettiğim şeyleri yaşarken mutlu olur muyum yoksa saçımın telinin hareketini düşünür müyüm..? Bilmiyorum. Ama bildiğim şey ise artık o güzel hayallerini kurduğum gelecek gelse bile o anda yaşamak istemiyorum.
Sürekli taşınan biri olduğum için yeni hayata başlamanin hep yeni bir şehir olduğunu düşünüp dururdum. Geçenlerde bı şarkıda "bu şehri terketmeden yeni baştan başlıcam"dediğinde düşündüm ve anladım bunun öyle olmadığını. Ama zor olduğun yerde değişmek, insanların garip bakışları, dedikoduları başlar. Arkadaşların uzaklaşır vs... Ama şeyi farkettim yeni baştan başlamasak bile farkında olmadan gerçekten değişiriz. Değişim bazen güzel bazen kötü olur. Benimki çok yavaş olsa da iyi bir değişim. Bundan da memnunum.