İnsanlar ebediyen kalıcı olmaya nasıl özlem duyarlar,bilirsin.Ama her geçen günle birlikte biraz ölürler.Onlarla karşılaştığında,bir bakarsın,geçen sefer gördüğün insan değildir artık.Hatta her saat,kendi içlerinde bir parçayı öldürürler.Değişirler,inkar ederler,çelişkilere düşerler;bunun adına da büyüme derler.Sonunda geriye hiçbir şey kalmaz.