Home
Search
What to Read?
Sign In
Sign Up
Shopping
Explore
Books
Authors
Readers
1000Kitap Android ApplicationFREE – Download from Google Play
1000Kitap iOS ApplicationFREE – Get it from App Store
©2024 · 1000Kitap Web Application · 2.37.7
Ela yum
Ela yum
@Elyumel
Bu blog; okuduğum kitapları, o kitaplar hakkındaki düşüncelerimi ve altını çizdiğim cümleleri not aldığım; gelecekteki ben için hazırlanan bir arşivdir.
Mimar adayı
ODTÜ
130 reader point
Joined on June 2017
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Eğer daha önce Oğuz Atay okumuşsanız bilirsiniz ki çok kendine has bir kalemi, kendine has karakterleri vardır. Bir repliklerinden bile karakterlerin Oğuzcum Atay’ın zihninden çıktığını anlayabilirsiniz.
Coşkun Ermiş benim bana göre tam bir Oğuz Atay karakteriydi. Onu okumak, hayal etmek; yapılan ironilerle güldürmenin yanında çok düşündürdü ve kederlendirdi.
Yaşadığı hayatta tutunamamış ve yine oyunlarına sığınmış bir Türk aydınıydı Coşkun. Karısı, oğlu ve kayınvalidesinin küçücük dünyasına sıkışmış, her Türk aydını gibi geçim sıkıntısı yaşıyordu. Gelecek kaygısı ve anlaşılamamak onu çok yıpratmıştı. Coşkun da bütün ciddiyetini hayatın değiştirilemez sıkıntılarından ziyade kontrol edebildiği oyunlarına adadı. Ama oyunlarına da tutunamadı.
Oğuz Atay seven herkesin okuması gereken bir oyun olduğunu düşünüyorum. Son derece keyifli son derece kederliydi.
kitaplar günümüzün zaman makineleridir
Neredeyse 25 asır yıl önce yazılmış bu oyunu okurken zihnimin gerisinde hep milattan önce bir insanın oturup bunu yazdığı, ve yıllar boyunca da bir sürü insanın aynı replikleri okuduğu düşüncesi dönüp durdu. Aradan geçen yüz yıllar sanki yok olmuş gibi hissetmekten kendimi alıkoyamadım. Sanırım kitap okumanın en güzel yanı bu.
Oyunu ilk olarak Orhan Pamuk’un Kırmızı Saçlı Kadın adlı kitabında ve Sigmund Freud’un ‘Oidipus Kompleksi’ nde duydum. İkisine de ilham olan evlatların karşı cins ebeveynlerine olan bakış açısını okuyunca çok şaşırdım ve hemen bu oyunu orijinalinden okumalıyım dedim.
Kral Oidipus, Yunan tragedyasının en önemli oyunlarından biri sayılıyor ve bence de öyle. Şairane yazımının yanında oldukça sürükleyiciydi. Kafa karıştırmayan, konudan sapmayan, az karakterli bir oyundu. Ve sanırım günümüze kadar önemini kaybetmemesinin en büyük nedeni, zamansızlığı.
Konuşmaları okurken resmen günümüzden bir piyes izliyormuşum gibi hissettim.
Konu biraz farklı olsa da kadercilik ve kadere bakış açısı, hala düşüncelerimizi işgal eden konular.
Okuduğum için çok mutlu olduğum ve uzun süre de unutamayacağıma emin olduğum bir oyundu, tavsiye ederim.
Kitapla ilgili spoiler içeren bir incelemedir!
Konusundan önce yazım dili ve akıcılıktan bahsedecek olursak ne kadar beğendiğimi anlatamam. Orhan Pamuk’un kalemi, durgun konularda bile çok hoş bir akıcılık sağlıyor. Hikayede olay olmasa bile bir diğer bölüme geçmekten kendini alamıyor insan. Kırmızı Saçlı Kadında da durum böyleydi benim için. Yerin 25 metre altından su çıkarmak için neler yapılması gerektiğini bile keyifle okudum.
Konusu bakımından da güzel bir kitaptı. Kırmızı Saçlı Kadın, efsanelerin gerçek hayatta da yaşanabileceği için adının efsane olduğunu söylemişti. Bu hikayede de bunu görüyoruz. Eski efsanelerin hem birbirleriyle hem de günümüzle ne kadar bağdaştığını okumak çok keyifliydi. Cem Beyin sürekli aklında dönüp duran, sadece ilgilendiğini düşündüğü ama aslında içten içe çok korktuğu olayların başına gelmesi güzel bir tamamlayıcıydı bence.
Baba, oğul ve anne ilişkisini daha önce hiç düşünmediğim açılardan gösterdi bu kitap. Kral Oidipus ve Rüstem-Sührab efsanelerini kullanarak farklı bir bakış açısı getirmiş Orhan Pamuk.
En iyi kitabı diyemem ama bir Orhan Pamuk klasiği olarak okunan zamana değer bir kitap olduğundan eminim.
Reader Follow Recommendations
Ya bütün hayatım bir yanlıştan ibaretse?
Kitabı okumadan önce aslında hepimiz birer Piyotr İvanoviç’iz. Ölümün var olduğunun farkında, ama bize asla uğramayacağını düşünecek kadar burnu havadayız. Dertlerimiz; işlerimizden, okullarımızdan, alacağımız notlardan veya çıkar ilişkileri üzerine kurulu, iki yüzlü ilişkilerden ibaret. Ama bu dertlerimizin ne kadar sanal ve boş olduğunu öleceğimiz ana kadar asla anlayamayacağız. Tıpkı İvan İlyiç gibi.
İvan İlyiç Golovin hayatını, toplumun uygun bulacağı ve öveceği bir şekilde harcar. Çok başarılı bir işi, dışardan güzel sayılabilen bir evliliği ve hiç de az olmayan bir maaşı vardır. Hayatı boyunca kendine takılınacak dertler bulur. Daha çok maaş, daha güzel mobilyalar, yeri değiştirilmesi gereken perdeler, çıkan kornişler… Hayatı küçük iniş çıkışlar haricinde kendince çok güzel sürer gider, hastalanana kadar.
Amansız bir hastalığa yakalanan İvan İlyiç, ölümü, ölümün amacını, bunun neden onun başına geldiğini ve hayatını sorgular. Hayatını doğru harcayıp harcamadığını. Ve kitabı okurken siz de aynı şeyi yapmaya başlarsınız.
Gerçekten yaşamak istediğimiz hayat bu mu?
Basit, saçma ve bizi rahatsız eden ilişkilere katlanmaya değer mi?
Gerçekten okuldan alacağım not o kadar da önemli?
Gerçekten istediğim mesleği mi yapıyorum?
Ya hayatımı yanlış yaşıyorsam?
Tolstoy, İvan İlyiç’in hayatını ve ölümünü anlatırken bize, ölüm döşeğine gelmeden önce düşünmemiz gereken soruları sordurtur. Bu acıklı ve herkesin başına gelebilecek hikayeyi bir ders niyetine sunar bana göre.
Kısa ve öz bir hikaye, herkesin okumasını tavsiye ederim.
Bir eleştirmen, Oğuz Atay’ın kalemi için ‘zihine mikrofon koymak’ demişti.
O günden beri Oğuz Atay kitaplarının yazımını daha iyi anlatan bir cümle bulamadım kendi nazarımda.
Tıpkı Tutunamayanlar’da olduğu gibi üst kurgu ve bilinç akışı teknikleri kullanmış Oğuzcum Atay. Ve bu tekniklerin ustalıkla yazılması sayesinde kendimi Hikmet Benol’un zihnindeki oyunculardan biriymişim de köşede, artık rengi solmuş eski bir berjerin üzerinde oturup; Hikmet’in, Albay Hüsamettin Tambay’ın, Dul kadın Nurhayat Hanım’ın, sevgisiz Sevgi’nin, bilgesiz Bilge’nin tehlikeli oyunlarını izliyormuşum gibi hissettim.
Kitaptaki çoğu satır yorgun ama heyecanlı bir zihnin düşüncelerinin aynen yazımı gibiydi. Her bölümün sonunda okuduğum satırlardan cümleler aklımda kalmıyor; hepsi, tıpkı düşüncelerde olduğu gibi, zihnimden silinip gidiyordu. Ama silinmeyen ve kitap bitse de orada olan şey hislerdi. Ve çok uzun bir süre daha orada olacaklarına eminim.
Bazen Hikmet’i okuyormuşum gibi değil, yaşıyormuşum gibi geldi.
İşte, bana göre, Oğuz Atay tam da bu yüzden muhteşem bir yazardı.
Çıktığı platform nedeniyle çok önyargıyla yaklaştığım bir kitaptı, ama bütün önyargılarımı kırmayı başardı. Tek bir kişinin ağzından okusakta bütün karakterlerin başrol olduğu nadir kitaplardandı. Her karakterin hikayesi çok derin çok mantıklıydı. Bir karakter bir şey söylediğinde veya bir şey yaptığında bunu neden yaptı, çok saçma demiyordunuz. Her şey çok sağlam temeller üzerine oturtululmuştu.
Konusu okuduğum en orijinal konu olmasa da aksiyonu, aşkı, eğlenceyi ve dramayı hep aynı yükseklikte tutmasıyla beni hiç sıkmadı.
720 sayfalık olan bir kitabı birkaç gün içerisinde bitirdim.
Yazarın yazım dili gerçekten çok başarılı. Bazı sahnelerde gerçekten bütün karakterler gerçek gibiydi. Bir değil tam 7 insanı en detay hikayesiyle, en detay mizacıyla bu kadar derin nasıl yazılabilir hayret ettim. Çok büyük başarı gerçekten.
Henüz mimarlık eğitimine başlamamış biri olarak giriş yapmak için okudum. Benim gibi öğrenciler veya mimarlıkla ilgilenenler için ortalama bir kitap.
Öncelikle ilk eksiği kitaptaki resim sayısı. Neredeyse her bahsettiği şeyde durup internetten baktım ve bu çok yordu.
Terimleri ve inşaatları anlatırken takip etmesi de zordu. Notlar alıp ders çalışır gibi çalışmam gerekti. Tabii bunu kötü bir şey olduğu için söylemiyorum sadece alıp roman okur gibi okunmamalı.
Yine de mimariye bir giriş yapmak; terimleri, önemli mimarları ve yapıları öğrenmek için fena bir kitap değil.
Tutunamayanlar hakkında birtakım düşünceler
Böyle bir kitaba kendi kıt bilgimle bir inceleme yazmak saygısızlıktan başka bir şey olmaz ama hakkında bir kaç cümle kurmamı da maruz görün zira etkisinden hala çıkamadım.
Oğuz Atay’a yıllar önce başlamış ama bitirememiştim. Sanırım hazır olmayı, biraz pişmeyi bekliyormuşum. İkinci okuyuşumda ise benliğimin, kitabın sayfalarına parça parça serpildiğini fark ettim. Sürekli kendimden bir şeyler buldum. Normalde düşünmeye korktuğum, düşünürsem ucunu tutamayacağım fikirleri Oğuzcum Atay açık yüreklilikle karşıma getirdi. Turgut Selimleştikçe ben de Selimleştim.
Açtığınız herhangi bir sayfada tekrar tekrar okuyabileceğiniz bölümler var. Her sayfa kıvırılmaya, her satır çizilmeye değerdi.
Bilinç akışı bölümleri için bir incelemede “zihne mikrofon koymak” deniyordu. Gerçekten de öyle bir deneyimdi. Başlarda zor da olsa yavaş yavaş her bir cümleyle başka birinin zihninin içindeymişim gibi sürüklendim. Takibi zor oldu ama hangimiz kendi zihnimizi takip edebiliyoruz ki zaten.
Roman, kendinden bir parça bulmak isteyenler ve bulmaya korkanlar için vazgeçilmez bir kitap. İleride bir kez daha okuyacağım. Bana neler hissettireceğini merak ediyorum. Kim bilir belki o zaman yazacağım incelemede tekrar karşılaşırız. Oturur kitabı tartışırız. O zamana kadar kendinize iyi bakın.
Aslında kitabın içinde alıntı yapılacak, altı çizilecek bir sürü düşünce, bir sürü söz vardı. Lâkin roman beni kendine o kadar bağladı ki o içime dokunan kısımları alıp yazmak aklıma gelmedi bile.
Zavallı Werthel' imizin hikayesini okuyacaksanız zaten az çok konuyu biliyorsunuzdur. Ön bilgi vermeden konuya ve Werthel'in karakterine değinecek olursam eğer; bu mektup/roman olan kitap Werthel' in bir arkadaşına yazdıklarından oluşuyor. Kent hayatından kaçan, kendini doğaya veren dostumuzun aşkı ve mutluluğu en doruklarda yaşayıp oradan keder ve acının en diplerine kadar vardığı bir yolculuğu okuyoruz aslında.
Welther' in gözünden ilk başta her şey o kadae kutsal ki... Doğa, lotte, ıhlamur ağaçları... ama ne zaman dostumuzun bu muhteşem hayal gücü kendi hayatını cehenneme çevirdiğinde işte o zaman bu kadar muhteşem şeyleri ne kadar kötü görebileceğini de anlıyoruz.
Devrik cümlelerim ve birbirinden alakasız sıralanmış kelimlerim için kusura bakmayın. Weltherin o romantik dünyasından çıkar çıkmaz yazıyorum bu incelemeyi. Hala biraz buruk bir haldeyim.
İşin özü bu romantik ve duygusal Alman başyapıtını okumanızı şiddetle tavsiye ediyorum.
Genç Werther'in AcılarıJohann Wolfgang Von Goethe · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2021121.1k okunma
Bu kitabı okumadan önce Seth ve Aidan arasında çok kalmıştım, tıpkı asi ana karakterimiz Alex gibi. Eğer sizde öyleyseniz merak etmeyin, bu kitaota fikrinizin tamamen kesinleşeceğini düşünüyorum.
Çoğu olaya, saklı sırların çözümüne, gizli planlara hazırlıyor gibi geldi bu kitap. Henüz 4. Kitabını okumadım ama şimdiden bunun bir geçiş kitabı gibi olduğunu söyleyebilirim.
Fena bir seri değil, hiç okumadıysanız ve kurgusal fantastiği seviyorsanız önerebilirim.
İyi okumalar...
Tüm soruların yanıt bulduğu, hesapların görüldüğü, büyük savaşı anlatan harika bir kitap. Aklınızdaki tüm soru işaretlerini gideriyor yazarımız.
Şahsen ben en çok Tamlini merak etmiştim. Feyre ve Rhysand ilişkisi hakkında neler yapacak, Bahar Sarayı ve Hybern ilişkisi nasıl olacak? Gibi gibi bir sürü soruma çok tatmin edici yanıtlar aldım. Okumalısınız :)
Okuduğum en güzel kitaplardan biriydi. Kesinlikle. Artık bu seri benim için öyle bir yer edindi ki kollarıma Rhys'in dağ ve üç yıldız dövmesini çizer hale geldim.
Kitaba gelecek olursak evet belki sıradandı bazıları için ama ben böyle minik, gerektiğinde sinir eden, gerektiğinde ağlatan, gerektiğinde ise gözlerinizden kalpler fışkırtan kitapları çok seviyorum. Ve bu seri tam bana göre. Zaten fantastik edebiyatı severim - tamamen bir fantastik edebiyatı değil tabiki ama yinede - bu seri fantastik okurlar için çok kaliteli olmasada mutlaka okunması gereken bir kitap.
Sınav haftasındaysanız ve kafanızı dağıtacak bir şeyler okumak istiyorsanız bu kitabı öneririm.
Melezin ardından gelen Safkan hikayeyi daha da derinleştiriyor. Apollyon olmaya hazırlanan kızımız daha tehlikeli çok ama çok tehlikeli olayların içinde buluyor kendini.
Benim görüşüm ise ben zaten ana karakteri hiç bir zaman sevmemiştim. Alex in ve Aiden'ın karakteristik özellikleri beni hep rahatsız etmiştir. Kitabı okuma sebebim Seth ve safkan beni bu konuda çok tatmin etti.
Bir günde bitirdiğim küçük minnoş bir romandı. Uzun süre kütüphanemde kaldı ve en sonunda okumam lazım deyip şıp diye bitirdim.
Aslında gerilimli sahneler bol olsada beni hiç germedi, korkutmadı ve ya üzmedi. Yani duygusal açıdan kitaba pek giremedim ama reading slump yani bir süre elinize hiç kitap almak istememe gibi durumlarınızda kurtarıcınız olabilir. Okuyun derim
Bu kitabı çok önce okumuştum, elime alıp bitirmem bir saatimi almılştı. Am o ne bir saat... okuduğum her satırda gözlerim dolmuştu. Yaşanılan, yaşatılan bu zulümmü bu derece yalın ve etkileyici yazmayı ancak Zülfü Livaneli yapabilirdi zaten.
