Benim yaşantım hiç bir zaman toz pembe olmadı! Onu hep ben boyadım! Mantık ve yürek fırçamla gökkuşağına! O yüzdendir sağlam duruşum ve sürekli yenilenen gücüm!
Kalbim
Benim bir ormandı,
İsimsiz, asude,
Bir büyük orman;
Ve gölgelerinde revan
Olan hafi suların aks-i şevk-i müttaridi
Dağıtırken sükutu bihude,
Düşünürdüm ki, hangi gün, ne zaman,
Ne zaman
Girecektin o kalb-i mes’ude?” (Gelmeden Evvel)