Boğulmaktan korkmasam açılırdım masmavi bir denize geminin güvertesinden izlerdim sonsuzluğu sonsuz fikirlerimce dalgalar korkunç gelir hislerime ama yalnızlığımı hatırlatır en derinden gürültülü ve sessizce...
Bazı vazgeçişlerdeyim bu aralar dün tanrıya gözyaşlarımla yalvardım ve bu kadar değersiz hissettirecek ne yaptım ben sana? Vazgeçtim tanrının kaderinden o bile unuttu yarattığı kulu şimdi vazgeçme zamanı bu yollardan...
Ait hissedemiyorum hiç bir varlığa yokluğa kendimi amacımı kaybettim bu hodgam dünyada bu sürüp giden kalabalığın amacı ne ola ki? Doğru dediğimiz hangi yolda ki?
Diyor ya ünlü yönetmen sabah ezanını duymayan insanlıktan hiç nasibini almamıştır. Diyorum ki keşke nasibim insanlığımda değil de başka yerlerde olsaydı.