90 syf.
·
Not rated
·
Read in 24 days
Ne yazık! Ölüm ruhumuzu ne hâle getirecek? Onu nasıl şekillendirecek? Ondan ne alıp ne verecek? Onu nereye yerleştirecek? Bazen dünyaya bakıp ağlaması için etten gözler bahşedecek mi?
İnsan içinde bulunduğu umutsuz koşullarda bazen bir zinciri bir saç teliyle koparabileceğini sanır.
Reader Follow Recommendations
Ah! Bir hapishanede olmak ne büyük bir alçalma! Burada her şeyi kirleten bir zehir var. Burada her şey, on beş yaşında bir kızın şarkısı bile yozlaşıyor! Burada bulduğunuz bir kuşun kanadında çamur vardır; koparıp kokladığınız güzel bir çiçek iğrenç kokular yayar.
Delirmenin insanı yaşattığı söylenir; en azından bilinç kaybolduğu için daha az acı çekilir; ölü gibi uyunur.
İntikam almak bireyseldir, cezalandırmak Tanrı'nın işidir.
Uygarlığın neresindeyiz? Adalet üçkağıtçılık ve düzenbazlık yapacak kadar, yasa yedek çözümler bulacak kadar alçaldı! Korkunç!
Meryem tekrar paylaştı.
Ben hasta bir adamım. Hayır, bedenim değil, ruhum hasta, beynim hasta. Bütün değerlerimi kaybettim sanki. Hiçbir şeyi umursamıyorum.
Sayfa 461 - İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
"Yaşamı fazlasıyla sevmekten
Ve umuttan ve korkudan azat olunca
Kısa bir teşekkür ederiz
Artık hangi tanrıyaysa
Hiçbir yaşam ebediyen sürmez
Ölüler asla dirilmez
En yorgun nehir bile
Kendini bir yerde denize bırakır gider"
Algernon Charles Swinburne'e ait "The Garden of Proserpine" şiirinden bir dize.Kitabı okudu
517 syf.
10/10 puan verdi
·
Liked
·
Read in 10 days
Yeni bir cennet bulamamıştı, artık eskisini de bulamıyordu.
Hayat güzel değildi, ağzında bir tat bırakmıyordu, acıydı. Tehlikeli olan da buydu. Yaşama hasretinde olmayan bir hayat açık bir şekilde bitme yoluna girmiş olurdu.
Gittikçe insanlardan kaçar olmuştu. İnsanlara nazik davranmak gün be gün daha ağır bir yük hâline geliyordu. İnsanların varlığı onu huzursuz ediyor, onlarla konuşmaya çalışmak asabını bozuyordu. Onu rahatsız ediyorlardı ve biriyle görüşür görüşmez ondan kurtulmak için bahaneler tasarlamaya başlıyordu.
Uyku bir unutma hâliydi onun için ve uyandığı her gün üzüntüyle açıyordu gözlerini. Hayat onu kaygılarındırıyor, bunaltıyor, zaman ona eziyet ediyordu.
Gerçekten affedecek bir şey olmadığında affetmek kolaydır.