EviNepaldeKalanSalyangoz
@EviNepaldeKalanSalyangoz
Öğretmen
İstanbul
8 okur puanı
Mayıs 2015 tarihinde katıldı
baktım rüzgarsın sen baktım çamaşır ipini zorluyorsun hepimizin derdi güzel yaşlanmak sevgilim baktım bir kitabın sayfalarını çeviriyorsun ayağına terlik giy bildiğimiz şeylerin taşında yalınayak geziyorsun
İnan bana gönlümde büyüttüğüm çok bahçem soldu. meyve vermesini umduğum çok ağacım kurudu. göklere ulanan çok dalımı kırdılar. ben yeniden filiz verebilmek için kendimi çok budadım. yaralarımı sağaltmak için çok yollar aştım da yine de olmadı.
İnsan inandığı şeyler uğruna muhteşem hatalar da yapabilir.
Okur Takip Önerileri
Bu gece bir şey var ..sanki böyle, durduğu yerde insanın içini ezen bir şey. böyle sanki kursağında bir yığın cümle, omuzlarında bir ton yükle yürümesi gereken bir yol, bir mecburiyet, bir eksiklik ve bir mahcubiyet kalbine karşı. kendine karşı. Üzgün olduğun için, öyle işte.
Çok şey öğrendim geçen üç yıl boyunca Balkona yorgun çamaşırlar asmay Ki uçlarından çile damlardı. Güneşte nane kurutmayı Ben acılarımın başını evcimen telaşlarla okşadım bayım. Bir pardösüm bile oldu içinde kaybolduğum. İnsan kaybolmayı ister mi? Ben işte istedim bayım. Uzaklara gittim Uzaklar sana gelmez, sen uzaklara gidersin Uzaklar seni ister, bak uzaklar da aşktan anlar bayım!
Yanlışlar hep başlangıçla ilgilidir.
Bütün ömrümce aradığımı bulduğumda
Oturup ağlayacağım
Bir deniz kıyısında
Şimdiki zamandır beni ilgilendiren
Şimdiki zamanda eriyen geçmiş
Ve gelecek, biriken
Güneşle ve güvercinlerle dolu bir pakta
İzin veriyorum
Hayatın bana dokunmasına
Taşa biçim veren sanatçı gibi
Görünmez bir elle yontuyorum
Kendi ses tonumun biçimini
Bozkırda yaz akşamları seni seyrederdi
seni seyrederdi ormanda gürbüz sabah
ağırkanlı bir güneşle yaşanan kış
ağır, kanlı bir güneşle yaşanan hasat zamanı
bekarların kaburgalarına gümleyen karanlık
isterik kokusu beyaz dantelaların
seni seyrederdi
Savaş Bitti
var mı bilen başıma seni saranlar arasında adını
mantık mı diyorlar idrak mısın hafıza mı
sahici bir şeysen eğer söyle bakalım
neydi sevgilinin koynuma kaçtığı tarih
yıllardan hangisiydi hangi mevsimdeydik ayın kaçıydı
koynummuş madem sevgilinin göz diktiği yer kaçmak için
incecik ürperişli gölgesi cismime neden kıydı
sor gücün sormaya yetiyorsa var mıymış
gönlümü bin parçaya böldüğünün bir sebebi
o yürek burkucu gençlik döngülerinde beni çark ettirişi
ses çürütüp bağrımda
böğrümden karaltı söktürüşü
niyeymiş boynumun tan yerine amade kılındığı silkinişler
türk ilinde fütur eylemeksizin la belle dame sans merci
sancak açsın diye mi
.
.
.
İsmet Özel
Asıl vurulan benim, sen boşuna ölüyorsun.
Nihayetinde en büyük zafer insanın şahsi saadetini bulması değil midir?
Ben çocukluk çağlarımdan beri
görülen görünen gösterilen dünyaya
alışmamak inadında kararlı takımı tuttum
nefsim âsi aklım yorgun şefkatlidir yüreğim.
''Sende tattım yemişlerin cümlesini.'' demişti Cahit Sıtkı. Biz de tatmadık mı hiç bilmediğimiz anısı olmamış lezzetleri birlikte? Her lokmanın izi kalsın istemedik mi? Biz bizi unutacak olursak şayet hatırlatsın bir ceviz reçeli ,bir fesleğen şerbeti demedik mi ? Daha önce yürümediğimiz her yola iz bırakalım diye kaç şehrin sokaklarında adım adım, el ele gezdik ? Hatırla ! Yeni bir şehre iz bırakmak için dizimizin dermanının kalmadığı bir nisan akşamıydı... Ilık rüzgarların estiği sahilde iliklerimize kadar hissettiğimiz ferahlık sanki karanlık günler hiç gelmeyecekmiş gibi yüzümüzdeki huzur, içimizin kıpır kıpır oluşu...Kalbinin şenliğiydim bir zamanlar. Cahit Sıtkı gibi değil belki ama sen de güzelliğimizi rüzgârlarla, nehirlerle, kuşlarla beraber söylemiştin. Denizimiz o kadar mavi değildi halbuki. Hatta bulanık, dalgalı, sert rüzgarlar esiyordu karşımızda. Biz yine de en kuytu ormanlarda yalnız ikimizmişiz gibi el ele dolanıyorduk. Sen en güzel bakış açını takınıp beni kimsenin bakmadığı güzellikte seyrediyordun. Hadi ölümsüzleştirelim diye kaç poz ardı ardına ekliyordun çok yıllık hikayemize sayamıyordum. Ben sende yaşıyordum,sen bende hüküm sürmekteydin. Ve günlerden sonra gelecek olan o gün geldi. Sesini fark edemediğim o gün mahşer günü değildi. Yazık! Ne sen ne de ben ortalığa düşüp birbirimizi aramayacağız kalabalıkların arasında. Güzelleştikçe güzelleşen bir Cahit Sıtkı şiiri gibi sonlanmayı başaramamış olan bu hikayenin sonunda sonsuzluğa uzanan sofranda en eski şarap olarak kalacağım.
14.50 Kuyucak treni.. Sözlerini bilmediğim şarkılar çalıyor içimde. Bir sonbahar akşamına yakışır şarkılar...Tek başımayım. Yalnız değilim ama. Yanı başımda dudağının kenarında tomurcuklanmış utangaç bir tebessüm.
Kuyucaktan ayrılıyorumİçimde bi huzur bi hüzün.
Aynı kitabın farklı satırlarının altını çizerek başlamış bizim hikâyemiz. Güzel bir kitapta karşılaşmış olmak bile yaşanacak olan mutluluklara ve birlikte getirdiği acılara değer diye düşünmüştüm. İnsan kendi felaketine yürürken göremiyormuş koşar adım gittiği çiçeklerle bezenen o yolun sonunun çıkmaz olduğunu. Hep söylerdi yol arkadaşım 'gittiğim
Duvarlar yaşamımızdaki mezarlar mı? Kent sokaklarına çıkan her benlik değiştirilmiş, takınılmış bir kişilik değil mi? Duvarlar gerisinde en çok kendimiz olmuyor muyuz?