Kavgayı bir yaprağın üzerine yazmak isterdim; sonbahar gelsin yaprak dökülsün diye...
Öfkeyi bir bulutun üzerine yazmak isterdim;
yağmur yağsın bulut yok olsun diye...
Nefreti karların üzerine yazmak isterdim;
güneş açsın karlar erisin diye...
Ve
Dostluğu ve sevgiyi yeni doğmuş tüm bebeklerin yüreğine yazmak isterdim; onlarla birlikte büyüsün bütün dünya'yı sarsın diye...
Okur Takip Önerileri
Bir çocuğun gülümsemesindeydi
hayat...
Elbiseleri yırtık ama gönülleri sapasağlam.
Ah be çocuk!..
Senin payına da yoksulluk düşmüş, çoğu gibi bu coğrafyada...
Çocuk olamadan büyümüşsün sen...
Ne zaman özgür olacağız biliyor musunuz?
İçimizdeki kötülüklerden arındırılmış bir insan olduğumuz zaman.
Çocuklar ve hayvanlar.
Bu dünyayı sizin cehenneminiz ettik.
Bir kuru özür neye yarar.
Para, hırs, doyumsuzluk, nefret, zalimlik, vicdansizlik, insan olmanın utanciyla yaşıyorum.
Dünyada yüzlerce yön var!
Bunlardan biri bizim için doğru yöndür.
Doğru yönü nasıl bulmalı?
Pusulamız ne olmalı?
İçimize bakabilmek!
Orda bir pusula var.
Şaşmayan bir "vicdan" pusulası!
Ama içindeki yönü kaybetmişsen..
Dışındaki pusulalar seni nereye götürebilir ki..!
Çocukça yaşanmalıydı hayat,
Yaramazlık yaparak,
Kâh çamura batıp, kâh can değil cam kırarak...
Herkesin hikayesi var.
Ne çabuk yargılıyoruz
insanları ve ne çabuk tanılar koyuyoruz değil mi?
O kadar hızlı kararlar veriyoruz ki insanların yaşadığı hikayeler bizim için pek önemli olmuyor.
En güzel gülüş en derin acıyı saklar...
En güzel gözler en çok ağlamış olandır.