Bir insanın yalnızlığı yanında hiçbir insan kalmayınca başlamıyordu, kendi kendine de olsa konuşabilecek sözcükleri öldüğünde başlıyordu. O sözcüklerin kanı çekildiğinde ve ruhları onları terk ettiğinde başlıyordu."
Bu kadar yalnız olduğunu bilmiyordum, seni bunca zaman rahatsız eden, beynini kemiren seslere sonunda muhtaç kaldığını bilmiyordum."
Beni gitmeye zorladı hep bunlar. Oysa ben kalmak, çökmek istiyordum. Kalmak, ağır ağır hastalanmak, bu dünyada olmayan bir şeylere arzuyla kavuşmak istiyordum. Bize direttikleri o iki şeyi birden reddetmek istiyordum. Ya taşı atacaksın ya da tasmayı boynuna takacaksın.