Yalnızlık sadece yalnızken var. Paylaşıldığında eriyip gidiyor.
Hiçbir şey her şeydir! Güçlenmek için köklerini önce hiçliğin derinliğine salmalı ve en yalnız halinle yalnızlığınla başbaşa kalmayı öğrenmelisin.
Görev, toplum kuralları, sadakat, özveri, nezaket - bunların hepsi insanı derin bir uykuya daldıran uyku hapları, öyle derin bir uyku ki bu, insan ancak hayatının sonuna doğru uyanabiliyor bu uykudan, tabii eğer uyanabilirse. Uyandığında da aslında hiç yaşamadığını anlıyor.
Okur Takip Önerileri
Yanında birileri olsa da insan daima yalnız ölür.
Arzulananı değil arzunun kendisini sevmek!
Bazen hayatıma ve çevreme şöyle bir bakıyorum da hiç kimsenin bana eşlik etmemiş olduğunu, tek eşlikçimin zaman olduğunu görüyorum.
Hayat gelecekteki başka türlü bir hayatın vaadi ile asla değiştirilemez veya susturulamaz. Ölümsüz olan bu hayat ve bu andır.
Kalbinin tik takları geçen zamanı gösteriyor. Zaman açgözlüdür. Zaman çiğneyip yutar ve geriye hiçbir şey vermez.
Yaşarken yaşa! İnsan hayatını tükettiği zaman ölürse ölüm dehşetini kaybeder. Eğer insan doğru zamanda yaşamazsa, o zaman asla doğru zamanda ölemez.
İki insanın birlikte daha yüksek bir hakikati arama tutkusunu paylaşacağı bir aşk hayal ediyorum. Belki de bunun adına aşk dememeliyim. Belki de bunun gerçek adı arkadaşlıktır.
Acaba rüyalarımız bizim kim olduğumuza akıl ve duygulardan daha mı yakın?
Bilinç, varlığı Örten yarı saydam bir deri sadece.
Dostoyevski bazı şeylerin arkadaşlar dışında kimseye söylenmeyeceğini; bazı şeylerin arkadaşlara bile söylenmeyeceğini, bazı şeylerin ise insanın kendine bile söylemediğini söylüyor.
Zaman kırılamaz; o bizim en ağır yükümüzdür. Ve önümüzdeki en büyük iddaa da o yüke rağmen yaşamaktır.
Anlamak bağışlamaktır.