Fevzi Yıldırım
@FevziYildirim
Çevre, Şehircilik ve İklim Değişikliği Bakanlığı
Lisans
Hatay/Antakya
Hatay/Antakya
23 reader point
Joined on June 2019
İnsanlar sadakat konusunu nasıl da gözlerinde büyütürler.
Sayfa 44
Yaşamınızın kontrolü sizde değil. Öyle olduğunu düşünebilirsiniz, ama yanılıyorsunuz. Elbette ki kendi kararlarınızı kendiniz vermekte özgürsünüz. Bu kitabı kapatabilirsiniz. O sandalyede oturmaya devam edebilirsiniz. Ya da gözlerinizi oymak gibi çılgınca bir şey yapabilirsiniz. Ne isterseniz yapabilirsiniz. Ama sorun şurada: Ne isteyeceğinizi kontrol edemezsiniz. Her davranışınızı önceden belirleyen arzularınız ruhunuzun kadar derinlerine işlemiştir ki, onlara dikkat bile etmezsiniz ve bu da sizi mükemmel bir köle yapar. Bu nedenle, hayatınızı yaşamaya devam edin. Ne isterseniz yapın. Sadece "isteklerinizin" tümüyle sizin kontrolünüzde olmadığı gerçeği üzerine kafanızı çok fazla yormamaya çalışın.
Sandalyeme çöktüm, karamsar, terk edilmiş, çaresiz. Artık gitmeleri gerekiyordu. Kimseden hiçbir şey istemiyordum. İçimde ki son umut zerresi de yok olup gitmişti.
Reader Follow Recommendations
This text has been automatically translated from Turkish. Show Original
I could only tolerate everything by keeping a certain distance.
Henüz vaktiniz varken doyasıya yaşayın hayatı. Sonunda yanınıza kalan geçirdiğiniz günlerin sayısı değil, mutlu anlarınızın yansımasıdır.
Her şeyi fazla ciddiye alıyorsunuz, bu yüzden de mutsuz oluyorsunuz.
Ama önce sen kendini inşa etmelisin, dimdik bir beden ve dimdik bir ruhla.
Yanılgınız, insanın yeryüzünde bir şeyler yapmak için yaratıldığına inanmanızdır
"Nereden başlayacağız?.. Başlamakla başlayacağız sanırım."
Yaşarken duyguların bulanıklaştığını ileri sürüyordunuz. Bense bir yüzyıl yaşasam da bugün beni isyan ettiren şeylere asla alışamayacağımı hissediyorum.
Sayfa 266
Sandalyeme çöktüm, karamsar, çaresiz. İçimde ki son umut zerresi de yok olup gitmişti.
Belli bir kişiye duyulan yoğun sevgi ve şefkatin yanında hemen her zaman bilinçdışı düzeyde saklanan düşmanlık vardır.
Zamanların en iyisiydi, zamanların en kötüsüydü, hem akıl çağıydı, hem aptallık, hem inanç devriydi, hem de kuşku, aydınlık mevsimiydi, karanlık mevsimiydi, hem umut baharı, hem de umutsuzluk kışıydı, hem her şeyimiz vardı, hem hiçbir şeyimiz yoktu.
Geçmişin seslerinden başka bir şey işitmeyip çocukça bir umudu besleyebilmek, ısrarlı bir hayali içimde büyütebilmek için insanlardan uzaklaştım.
Gerçekten de insanlar, genel kabul gördüğüne inandırıldıkları bir fikri ne kadar saçma olursa olsun, kolayca benimserler.
