Her cümlesine, her dokusuna, betimlemelerin içinden burnuma gelen püren kokusuna, koca koca yüreklere, insanoğlunun aşağılık hesaplarının dile gelişine, çakırdikenine, Alidağı’na, bire otuz veren toprağına, Hürü Ana’sına ille de İnce Memed’ine hayran kaldığım kitap…
Şuncacık bi oğlanın dağlara sığmaz onuru karşısında büyülenmemek elde değil. Ve güzel toprağım Anadolu’m hala o kadar Anadolu ki.. Canım Cumhuriyetin adıyla aşağılık çıkarlarına hizmet edenler, başkaldırmaya cesaret etmek şöyle dursun, ne anlama geldiğini bile bilmeyenler, zulüm karşısında içi içini yiyen ama soysuz düzene karşı çıkmak için ömrünün sonuna kadar bir kıvılcım bekleyenler, heybesinde onurundan, haysiyetinden başka bir şeyi yokken dağı taşı inletenler..
“İnce Memed mi diyordu;
İnce Memed dedikleri bir sabi çocuk,
Ama tepeden tırnağa YÜREK!”
Bunca zulme rağmen insanın içine umudu, ışığı yerleştiren Yaşar Kemal’e saygım o kadar sonsuz ki.. Rahmeti bol olsun.
