aynur
@Galatamarti
“Vakitler ömründür,
Ömrün sermayendir,
Her nefesin bir cevherdir.”
inü tıp’22
null
242 okur puanı
Temmuz 2017 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Kuşluk vaktine, karanlığı çöküp sükûn bulduğu zaman geceye andolsun ki! (Resûlüm!) Rabbin seni (müşriklerin dediği gibi) terk etmedi ve (sana) darılmadı.
Sayfa 595Kitabı okuyor
huzurlarınızda birkaç kelime söylemek
ve hayatımın yüksek binasının ilk kazmasını
coşkulu alkışlar eşliğinde
kendi farkımın ayrıntısına indirmek istiyorum
ben yaşıyorum, evet, bir zamanlar canlı olan Zinderud gibi
insanların tekelinde yaşanan her şeyden payımı alacağım
Sayfa 99Kitabı okudu
ah, eğer denizlerime bir yol olsaydı
dalmaktan bir korkumuz olmazdı
eğer bir göle su akmaz olursa
durgunluğundan dolayı suyu az bulursa
yok olmuşların ülkesi olur canı
derinlikleri de balıkların mezarı
Sayfa 91Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Aç, açıkta olmayayım, hayatımı kıt kanaat idame ettireyim yeter. Eriyorum, çürüyorum, hayatım bataklık gibi, dibe çekiyor beni desem sana, o manasız soruyu bile sormazsın: neden? Hemen teşhisini koyarsın: rahat batıyor sana
Sayfa 75Kitabı okudu
*ayrılık
"Ayrılmak bir solucanın ikiye bölünmesi gibidir," dedi, "bölündükten sonra tanımaz birbirini parçalar."
"Bence gidenin, kalanın kucağında bir kucak kor bırakmasıdır," dedim.
"Siz çok yanmışsınız," dedi.
Diyemedim ki: isterdim, kucağında bir kucak korla kalan ben olayım.
Sayfa 71Kitabı okudu
*boşluğun acısı
Ben kendine kolayca yeni düzen kuranlardan değilim. Ömrüm bir düzeni sürekli kılmayı arzulamakla geçti. Başaramadım. Beş sene oldu ayrılalı, hâlâ, evimde işlemeyen bir şey var. Aklımdan yüzlerce soru geçti. Ne yaparım o giderse? Ardında bırakacağı boşluğa dayanabilir miyim? Boşanmayalım desem yararı olur mu? Olmayacak, belli. Öyleyse evden giden ben olayım, enkazı ona devredeyim. Boşluğun acısını o çeksin.
Sayfa 65Kitabı okudu
Manolyalardan yaseminlere geçtik sonra; çocukluğunun geçtiği evin bahçesinde bir yasemin varmış, annesi dikmiş. Annesi hastalandığında her gün bir dalı kuruyormuş yaseminin, annesine deli gibi aşık babası her gün kuruyan bir dalı kesiyormuş. Bir gün babasını yaseminin başında konuşurken bulmuş, “ölme” diyormuş babası yasemine, “n’olur ölme.”
Sayfa 36Kitabı okudu
Kendine benzeyen bir damla arayan ve türlü suya katılamayan iki yağ damlası. Yüzüyoruz işte suda. Başıboş. Öyle parçalanmışız gibi artık daha fazla parçalanmak ölmek demek. Ama yine de varız belli oluyoruz suyun üstünde.
Sayfa 37Kitabı okudu
(İki kelimeli korkunç bir cümle bu: Vakit geçer!)
Bu amaçsızlık, boşluk, başıboşluk, içi boşalmışlık ve bozgun üstüne düşünmek istemiyorum.
Sayfa 35Kitabı okudu
Kurgusunu bitirmeye çalışan bir saatti, zaman dolsun da çekip gideyim artık diyen. Yüzü de tuhaftı, sanki kabuğu kırılmış bir kaplumbağa, dokunsam canı yanacak.
Sayfa 30Kitabı okudu
Her bilgi yalnızlığımı artırıyor.
Sayfa 15Kitabı okudu
Hepimiz başkalarına iyilik kondurmayı severiz, çünkü hepimiz de kendi kellemizden korkarız. İyimserliğin temeli katıksız korkudur. Bize yararı dokunabilecek erdemleri komşumuzda görebildiğimiz için kendimizi yüce gönüllü sanırız. Hesabımızdan daha çok para çekebilelim diye bankacıyı överiz, elini cebimize atmasın diye yol kesen haydutta iyi yönler buluruz.
Sayfa 97Kitabı okuyor
En sıradan çiçeğin açması için dünyanın çile çekmesi gerekiyordu sanki...
Sayfa 32Kitabı okuyor
yaşamın amacı*
Yaşamanın amacı kişinin kendini geliştirmesidir. Doğamızın gereğini kusursuz olarak gerçekleştirmek: İşte her birimizin burada olmamızın nedeni budur. Oysa şimdilerde insanlar özbenliklerinden korkuyorlar. Görevlerin en yücesini, yani kişinin kendi özbenliğine olan görevini unutmuşlar. Hayırseverliklerine diyecek yok. Açları doyuruyor, dilencileri giydiriyorlar. Gel gör ki kendi ruhları aç, çıplak. Soyumuzda cesaret diye bir şey kalmamış. Belki de hiçbir zaman yoktu. Toplum korkusu –ki ahlakın temelidir–, bir de dinin püf noktası olan Tanrı korkusu: Bizi yöneten iki şey işte bunlar.
Sayfa 30Kitabı okuyor
İnsanın birini etkilemesi demek ona kendi ruhunu vermesi demektir de ondan. Bu insan kendi doğal düşünceleriyle düşünmez artık, kendi doğal ihtiraslarıyla yanmaz. Erdemleri sahici değildir. Günahları –günah diye bir şey varsa eğer– ödünçtür. Bu insan başka birinin müziğinin bir yansıması olup çıkar, kendisi için yazılmamış bir rolde oynayan bir aktör.
Sayfa 30Kitabı okuyor