"Bazen çekip gitmeyi düşünüyorum."
"Nereye?”
"Unutmanın kolay olacağı bir yere."
Yüreğim kadar zayıf bir umut bu. Biliyorum. Ama yine de bekleyeceğim
Ve beni bekleyen bütün o saniyeleri, dakikaları, saatleri, günleri, haftaları, ayları, yılları düşünüyorum. Onlarsız geçecek olan onca zamanı. O zaman, nefes alamıyorum; sanki biri kalbimin üzerinde tepiniyor.
Reader Follow Recommendations
Ve sonunda, kelimeler tükendiğinde, gözyaşları tükenmediğinde..
Zaman akıp giderken hayatın anlamını belirleyen şey ona neyi ne kadar nakşettiğimizdir. Her acı, her sevinç, her haz ya da her keder hayata nakış gibi işlenmiyor; eğreti duruyor bazısı, veya üstümüzden geçip giden kuş misali değmiyor, dokunmuyor bize. Dokunanlarsa yakıyor, yıkıyor, yapıyor, bozuyor, kılcal damarlarımızdan kalbe sızıyor, sonra tüm vücudumuza yayılıyor. Karman çorman bir nakışa dönüşüyor tenimizin altında, üstünde. Tenimizin altındakidir bir yüzümüz üstündekiyse aynaya yansıyan kibrimiz.
Özlüyorum, gün geçtikçe daha fazla özlüyorum. Ekrandan dokunuyorum bazen dudaklarına, gözlerine, saçlarına. Ona dokunabildiğim zamanlar bir mucizeymiş, gerçekleşmiş, bitmiş ve bir daha asla tekrarlanmayacak bir mucizeymiş gibi artık. Keşke dokunmayı da biriktirebilseydik, ama öyle olmuyor. Özlemek ise birikiyor, çok birikiyor, hiç durmadan birikiyor hem de.
"Sanki dünyanın başlangıcından beri hayattayım gibi geliyor artık.
Fyodor Dostoyevski, insanın ancak acı çekerek olgunlaşacağını söyler.
Benim de daha sonra anlayacağım gibi, bazı ölümlerin acısı hep yeni kalıyordu.
Unutmayın
Ki
Yaşam
Öldüresiye güzel değildir.
Yalnız'ın gelmesi de yoktur, gitmesi de... Onun kalması vardır hep.
Seni düşünürken Kitaplarla yürüyecek seni düşünüşlerim