İstanbul'a son bir yıldır gitmedim, bir daha dönüp dönmeyeceğimi bilmiyorum. Geri dönmek zorunda olmadıkça çekip gitmek hiç de zor değilmiş. Artık sürekli gidiyorum, kendimi de yanımda taşıyarak: içimdeki cesedi ağır, kocamış, bozkıra dönmüş yüreğimi yüklenerek dolanıp duruyorum. Dünya acımasız bir avcı gibi izimi sürüyor.