“Özür dilerim” dedi bir kez daha. “Ben sana aşığım, tüm bu hallerine. Her yer boşken gelip benim dibime girmene; kırk defa arayıp her seferinde ‘özledim’ demene; ben yaralandığımda benden çok acı çekiyormuşsun gibi ağlamana; süslenip püslenip ‘yakıştı mı?’ diye elbiseni göstermene; susmamana… kafam ağrısa da, bunaltsan da sesine… Her şeyine aşığım, Beril. Her şeyine… Seni sen yapan en küçük şeye bile!..”
Onunla bakışmamız haddinden uzun sürünce başımı “Hayırdır?” anlamında sallayarak “Ne o?” diye sordum. “Aşık mı oldun bana?”
İlk olarak kaşları çatıldı. Sonra kaşları daha derin çatıldı.
“Sana aşık olmam arabamı satmam kadar imkansız.”
Güldüm.
“Bir gün, o çok değer verdiğin arabanı satacaksın ama kimse almayacak.”
“Rüyanda, belki…”
Benden başka kim, para kaşığında şaka yaptığı adama aşık olurdu ki?
Okur Takip Önerileri
“Şakadan anlamayan birine okkalı bir şaka yaparsanız, elde edeceğiniz şey birkaç milyon fazla tıklanma ve bir miktar para olmaz. En azından benim olmadı.”
“Korkularımı beraber yeneceğimizi söyleyen adam beni o korkuyla yenecekmiş aslında, bilememişim.”
“Senin ellerin bana şifa, benim ellerim sana veba oldu. Seni öldüren hastalık ben oldum.” Toprağımı avuçladı. “Seni kurtaracaktım. Yapamadım. Çok pişmanım…”