Bir kuş misalidir hayatımız. Kanat çırpar dururuz varmak için bir yerlere. Bir kuş misali kafesteyizdir aslında hepimiz. Adına yeryüzü ve gökyüzü dedikleri bu dünyaya... (s.s.)
Olurda birgün dinerse içimdeki kasırga, belki o zaman gerçekten yaşamaya başlarım.
Anlatmak isterken daha çok anlamsızlaşmazsa sözlerim belki o zaman bir anlam kazanır cümlelerim.. Yakıp yıkarken şu boşluk ruhumu ben hiç kendimde olamayacağım sanırım. Bir çocuğun yüzünde oluşan o huzur dolu tebessüm tam anlamıyla bizede nasip olur mu acaba?
(kendim'den)
Kimseye demeden,kimseye değmeden,kimseden olmadan,kimseden ummadan,kimsenin saçına ak,sırtına yük olmadan,kalbine iz bırakmadan sıyrılıp gitmek lazım şu hayattan...