Bir zamanlar , zamanədə günah görərdim
Məzar daşından özümə ev hörərdim
Zamananə çaş - baş qalıb , -
hələ üstəlik şərlənirmiş .
O evdə dözümsüzmüş , -
zəlzələdən tərpənirmiş .
Günahlarına sənin dostlarında ortaq
Ayılmıyınca görünür sənə sərin otaq
Dözmüyüb səni , tək tənha qoysa dostlar
Onda hiss edərsən yandırar səni alovlar
Cəhənnəmin alovu deyilmiş
Güvəndiyim dağın vulkanı imiş
Yandırıb atar səni yerə
Vəfasızdı həyat demə
Bir budağdan yapış , -
dirən birtəhər , döz dayan
Bu günlər bitər əlbət , -
açılar bir səhər , sənə hər an
(Həmid Hüseynli)