Umutsuzluğun gölgesinde bahar mı gelir?
İnsan, yaşama sevincini yitirdiği zaman!
Gökten rahmet yerine hüzün yağar,
Kırılan kalpler, kopan tespih taneleri gibi saçıldığı zaman!
Ben kendi hayatımın celladıyım.
Duymayan kulaklarda davet görmeyen pusulayım.
İçimde taşıdığım cehennnem, ufkumda ki cennete göz kırpar oldu.
Vurulan her kazma da açılan her mezar da sorulacak sualdeyim.
Ey ölüm!
Neden basitleştirdi bu beşer seni?
Sanki yenilecek ekmek, içilecek su gibi...
Hiç sual eden yok kefesi boş teraziden.
Anne, baba, kardeş, eşin bile kaçacağı o günden.
Ey gönlüne söz geçiremeyen aciz kendim!
Bu dünya tezgahında işlenecek nakış ol
Huşu ile secdeye kapanan alnının nasırı ol.
Var bir gönle kul, bir sultana köle ol.
Kapanmayan yaraya merhem, dilden dökülen Yahu ol...
Sarılamadığın bir bedenin kokusunu özlediğinde,
Başlar insanın yüreğinde gurbet.
İşte o zaman anlarsın,
Var iken kıymetini
Yok iken hasretini...
Ben sana hep üşüyordum.
Çünkü kıştım, nakıştım, bakıştım...
İnkar etmiyorum da bunu
Seni sevmek gibi büyük işlere kalkıştım.
Ve lütfen inkar etme,
Sana en çok ben yakıştım.
Özdemir ASAF
Okur Takip Önerileri
Hiçbir engel yokken vazgeçip gidenler de var. Olmayacağını bildiği halde vazgeçmeyip sevenlerde.
Kendimi bilmiyorum.Bazen dünyayı içime sığdıracak kadar genişliyor yüreğim, bazen kendi çırpıntılarına bile dar geliyor.Bazen küçük bir gülücük bile yetiyor içimi ısıtmaya, bazen dağlara yükselen kahkahalar bile yetmiyor yüzümü güldürmeye.Bazen inanılmaz derecede uçarı, bazen iflah olmaz biçimde kanadı kırık oluyorum.Hep aynı bedenin içinde yaşıyor ama kendimi bilemiyorum.
Mum gibi erimiyorsa insan, yanıyorum dememeli;
Yanmaktan korkuyorsa kişi, aşk kapısında girmemeli.
Ya kor yürekli olmadır insan ya da kor barındıracak kadar yürekli...
Yaşananlara bir beden büyük geliyor artık hayat
Bir aşkı paylaşmak için çok geç
Bir paylaşıma aşık olmak içinse erken
Beni sevda yerimden vurdu yine zaman
Şimdi sana söylenecek tek cümle
Bende sana yetecek kadar
Ben kalmadı...
Kendimi bilmiyorum.Bazen dünyayı içime sığdıracak kadar genişliyor yüreğim, bazen kendi çırpıntılarına bile dar geliyor.Bazen küçük bir gülücük bile yetiyor içimi ısıtmaya, bazen dağlara yükselen kahkahalar bile yetmiyor yüzümü güldürmeye.Bazen inanılmaz derecede uçarı, bazen iflah olmaz biçimde kanadı kırık oluyorum.Hep aynı bedenin içinde yaşıyor,ama kendimi bilemiyorum...
Duygular sahte, sevgiler sıradan, gidişler alışılmış, şehirler kalabalık, biletler tükenmiş, giden gidene buralardan. Kimse bilmiyor üstelik neden olduğunu...
