İnsan için en büyük mutluluklardan birisi çevrende seni anlayan birilerinin olması değil midir?
Kötü eylemlerimizle ibret, güzel eylemlerimizle örnek oluruz.
Hangisine talibiz..?
Okur Takip Önerileri
Bence bu öğrenilmiş kötülüktür.
Gerçeği görüp de yalana inanmak mutlaka arka planda bir menfaat içerir.
Her gün yeni bir şey öğrenmiyorsan o günü ziyan etmişsindir, öğrendiğini hayatına koymuyorsan kendini ziyan etmişsindir...
İnsanlar düzlüğe çıkınca sizinle aştıkları yokuşları unuturlar.
İhtiyaçtan doğan sadakat, sadakat değildir.
İnsanların size olan ihtiyaçları bittiğinde, sadakatleri de biter.
Çünkü "minnet duygusu" taşınamayack kadar ağır bir yüktür.
Bir insana ihtiyacınız bittiği halde, değer vermek, kıymetini bilmek ve vefa göstermek ruhtaki asaletin ve karakterin ortaya dökülüş biçimidir.
Bir kimseye sonradan öğretilemez, ya vardır ruhunda ya da yoktur.!
Hepsi aynı et parçası
Diğer insanlardan kendini üstün tutan insanları anlamak güç olsa gerek. Onlardan aşağı kalır yanın yok ki.
En büyük hata da buydu
Hep susmayı öğrettiler bize karşılaştığımız her kötülüğe karşı iyi kalalım diye ama bize uğrayan kötüler bizi belki hep susturdu ama kinlendirdi. İyi olmak isteyen kinli insanlar olduk.
Akşam üzeri az konuşmalı insan; geceleri susmalı... En aciz, zavallı, kimsesiz hissettiği zamanlarda kendini duymaya çalışmalı.