Sima alçak sesle: "Tanrım!" diye bağırdı. "Biliyor musunuz, insan bir şiir yazınca öyle seviniyor ki, neredeyse sevinçten ağlayası geliyor!"
"İşte bu iyi. Dünyanın buna ihtiyacı var... dünyanın sevince ihtiyacı var! ..."
Yakov! Bak buradayım... Ben böyle bir adamım! Gerçek bu işte! Ah... Ben bir insanım! Kimim ben? Bir toz? Sonbahar rüzgarında bir yaprak. Benim gideceğim yol nedir? Yaşamımın anlamı ne?