endüstri kapitalizminin, hele son aşamasında üretici olmayan herkese karşı ne kadar acımasız olduğunu saptamak fırsatını buluyorum. dahası, çağdaş toplumlarda gittikçe hücreleşen ailenin büyük anneleri ve büyük babaları sürekli olarak bünyesinden attığını, onların da -hele birisi öldükten sonra- her geçen gün biraz daha büyüyen ve ağırlaşan bir yalnızlığa hüküm giydiklerini fark ediyorum.