Ayşe
@L0resima
Kütahya / Eskişehir
18 Ağustos
515 okur puanı
Temmuz 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Ruhu yansıtmasa yüzlere kim bakardı?
Kırılgan yaşamlarımızın her anında başımıza gelebilecek beklenmedik olayları düşünecek olursak, her yeni gün bir mucizedir.
216 syf.
·
Puan vermedi
·
6 günde okudu
Okur Takip Önerileri
Hastabakıcı odadan çıktı, yüzü sapssarıydı, çünkü suçun kendisinin üstüne yıkılacağından emindi. Güçlüler paçayı kurtarır, kendisi gibiler cezayı yerdi.
Hepsi yüzümü ruhuna nakşetmek içindi...
Bütün bu başıma gelenleri yaşamak için gelmişim bu dünyaya: İntihar girişimi, kalbimi yıpratmam, seninle tanışmam, bu şatoya gelmemiz hepsi yüzümü ruhuna nakşetmek içindi.
- "Şu 'Cennet Görüntüleri'nden söz edip duracağına yapmaya başlasana artık."
- "Seninle başlayacağım," dedi Eduard.
İçerideki yaşam ile dışarıdaki yaşam birbirinin tıpkısı. Orada da burada da insanlar gruplaşıyor, çevrelerine duvarlar örüyor ve kendilerine tuhaf gelen hiçbir şeyin sıradan yaşamlarını sarsmasına izin vermiyorlar. Birtakım şeyleri sırf alıştıkları için yapıyorlar.
Taştan fışkıran bir pınar ol, suyu tutan bir kuyu olma.
Yürü, gidiyoruz. Deliler, delice şeyler yaparlar.
Bir insanı hayallerinden ayıran dipsiz uçurumdaydı, artık dönüş yoktu.
Oysa insanların en büyük deliliği de bu, yani sevgi.
Hepimiz kendi dünyamızda yaşıyoruz. Ama yıldızlı bir gecede gökyüzüne bakarsan, oradaki binlerce dünyanın birleşerek takımyıldızlar, güneş sistemleri, gezegen toplulukları kurduklarını görürsün.
Yeni arkadaşlar edinmek, bilge olabilmek için deli olmak gerektiğini onlara da öğretmek isterim. Doğru davranışların elkitabını olduğu gibi izlemek yerine kendi yaşamlarını, isteklerini, serüvenlerini keşfetmelerini, YA ŞA MA LA RI NI söylerdim onlara.
İnsan hiçbir şeye alışmamalı, Eduard.
Tanıdığı bir sürü insan başkalarının başına gelen korkunç olaylardan sanki gerçekten üzgünmüş ve yardım etmek istiyormuş gibi söz ederlerdi, ama işin gerçeği, başkalarının acılarında zevk aldıklarıydı; çünkü böylece kendilerinin mutlu ve şanslı olduklarına inanabiliyorlardı.
Yüzeyde görünen mutluluğun altındaki yalnızlıklardan, öfkeden, tevekkülden kimsenin haberi olmayacak.