"Ağlamak, anlatamadıklarımızın zekatıdır"
demiş Zarifoğlu. İnsan anlatamadıklarıyla
insandır. Sen, seni anlayana mucizesin.
mış risalesi..
-mış risalesi:
Sevmenin yükünü dile yüklemek kolaymış da uçan hep söz olurmuş. Giden heybesine aldığını alırmış, söz uçtuğuyla, dil söylediğiyle kalırmış. Seviyorum demek güzelmiş de gidiyorum demek zormuş, seviyorum diyene azap, gidiyorum diyene kolaycılıkmış, iblis gitmeyi kolay kılmış. Giden gidermiş de gitmeye sebep neymiş; Korkak mıymış, öfkeli miymiş, çaresiz miymiş? Giden gitmiş de hüznü ayaklandırmak kalana kalmış. Kalan ise, anlatamadığı öfkesi ile baş başa kalmış. Kalan anlatırmış da yürekli olan susarmış sevmek yürek işiymiş akıl sır erdirilmezmiş. Gitmenin ve üzmenin marifet olmadığını giden söylermiş, kalanın suskunluğuna inancı tammış. Lafı uzatmak da varmış da dinleyeni bulmak zormuş. Kalan düşünürmüş çünkü düşürülmüş. Giden düşünmezmiş öyle ya Zalimin ok'u mazluma merhemmiş de ne zalim de ok tükenmiş ne mazlumda yara izi. Sevgisine talip olunan zerresini nasip etmezmiş de özlemine talip oldun mu hiçbir şey eksik etmezmiş. Yokmuş öyle sevgiyi oltaya takıp sonsuz deryaya rastgele deyip salmak Nazım olurmuş, Edip olurmuş, Turgut olurmuş... "Kalp mi insana sev demiş, yoksa yalnızlık mı körüklemiş. Sahi sevmek neymiş? Bir muma ateş olmak mıymış, yanan ateşe dokunmak mıymış?"
"Sevmek bu muymuş?
Değil miymiş?
O da mı değilmiş?"
Vallahi değilmiş...
Okur Takip Önerileri
Her gelene göğüste bir yer açılınca, yıllar yıllar sonra bir bakılırmış ki ahmak ile akıllı eşitlemiş.
Komşusu açken tok yatan bizden değilmiş de biz kim mişiz?
Zengin ve fakir aynı mahallede komşu imiş, fakir o yüzden mağrur ve görgülü imiş, yemede de görür bilirmiş.
Zengin de Allah'ı var korur gözetirmiş, kim kimlerden hep bilinirmiş.
Akıl ne yaştadır ne başta, akıl yoktur.
Neyse ki akıl varmış, neyse ki gayet kıtmış, neyse ki yalan varmış, neyse ki gerçek gibi şahit de istemiyormuş. Ülke insanı vallahi rezil edermiş. Ama nedenlerini ağlaya ağlaya anlatsan seni gene anlamaz, dinlemezmiş.
Yerin altı üstünden kalabalıkmış.
Mezarlar göz önünde ama ölüler kim bilir neredeymiş. Kimsenin eli ve ilmi ötekinin derdini savuşturmaya yetmezmiş.
Hiç bilenle bilmeyen bir olur mu? Bunu hiç bilen olur mu?
Bilenlerin öldüğünü gören bilmediğini koyultmuş, bilirmiş ki ne olunsa hep bu yolla olurmuş. Bilen kalmayınca bilinen çoğalırmış. İlim de âlim kalmamasından çoğalmış.
Delilik bulaşmamış hiçbir güçlü akıl yoktur.(Michael Foucault)
Hiç yalnızlığın, kendi ruhu beynini ısırmadığı adam delirir miymiş?
Şikayeti kimse sevmiyor, rıza da rıza diyor, şükür de şükür diyor, ama bunu diyen hep elinin tersiyle bir yandan ağzını siliyor.
Göz yaşıymış insanın insana raptolduğu cevher.
Kendi gözyaşımdan yine hislenen ben oluyorum, tadını beğenmeyen yine ben.
Herkes yapabildiğini, kendine yakışanı
yapar," deyip savuşmak iyiymiş. İşte o da öyle yapmış, her vardakosta gibi hedefi vururum, o da bana yeter demiş ama kalan sağlar, vurulmayıp kalanlar her zaman her durumda
işi bozan işte onlarmış. Kalan sağlar bizim miş de, biz kim mişiz?