Doğa, doğadır. İyi de değildir, kötü de değildir, güzel de değildir, çirkin de değildir; sadece, falanca çağ ve filanca ülkede herhangi biri, doğanın bir köşesini karşısına almış, iyi kötü, güzel çirkin diye aklına esen sıfatı takmıştır.
Öykü kitaplarının en sevdiğim yanı bu, bir sayfa düzenine bağlı değilsin. En sondaki öyküden önsöze geçebiliyorsun. Deyim yerindeyse bir dağdan bir bayırdan okuyorsun. :)
Avcı Herne: İngiliz halk hikâyelerinde Windsor Ormanında gezindiği söylenen hayalet.
Cernunnos: Kelt Mitolojisindeki boynuzlu tanrı
Yeşil Adam: Farklı inanışlarda, doğanın yeniden canlanışını temsil eden, genellikle ağaç yapraklarından oluşan kafasıyla tasvir edilen folklorik yaratık.
E. T. A. Hoffmann'nın Falun Madenleri öyküsünü okumuştum, korku öyküsü diye kitaba eklemişlerdi ama daha çok romantik bir tarzı olduğunu düşünmüştüm. Akıcı bir kalemi var ama istediğim etkiyi vermemişti. Şimdi ismini görünce yine aklıma geldi.