Bu aralar gündüz okuyamadığımı farkettim. Biraz şaşkınım. Oysa günün her saati fırsat bulunca okuyabilirdim. Gece hayat nasıl yavaşlıyor hatta biraz da duruyorsa zihnim de yavaşlıyor. Böylece daha iyi odaklanabiliyorum.Gündüz sesler, uğraşılan işler, konuşmalar, telaşlı koşuşturmalar, boş oturmalar…Ben dahil olmasam bile beni yoruyor. Bir de kafamdaki beni ziyadesiyle meşgul eden ve bir sonuca ulaşmayan(ulaştırmayan) düşünceler eklenince… Velhasıl bu aralar geceleri seviyorum. Aslında hep seviyordum. Kendimle kalmayı aynı zamanda yalnızlığı da seviyorum. Yalnızlık bir lütuf gibi artık