Yoldayken hikâyesini dinlemeye tenezzül bile etmediğim, konuşmasını yarıda kestiğim, ruhundaki yarılmayı öğrenmek istemediğim, derdini umursamadığım babamın eksik, yalnız, yara bere içindeki çocukluğuna bakıp sıfatındaki o iki yalnız ve çaresiz heceye, kanatlarını kuşlar gibi geniş geniş açan küçücük bir harf ekledim ve "hoşça kal babam," dedim ilk defa.