... artık bekleyecek sabrım kalmadı.
Daha yola çıkmadan varmak istiyorum.
Her şeyin hemen olmasını istiyorum ama hiçbir şey olmuyor.
Sürekli bekleme halindeyim; bir mektubu, çalmayan bir telefonu, geç kalan birini bekliyorum hep; hiç huzurum kalmadı.
İnsan, hayvanla Üstinsan arasına gerilmiş bir ipten gayrısı değildir, uçurum üstünde bir ip. Korkulu bir geçiş, korkulu bir yolculuk, korkulu bir geri bakış, korkulu bir ürperiş ve duraklayış... İnsanda büyük olan, onun köprü olmasıdır, erek değil.
Örneğin gerçekçi olmayan bir beklentiye girmişim ya da savrulmaya başladığımı hissediyorum. Kendime şu soruyu soruyorum; "Doğan niyetinin farkında mısın?"