Okur Takip Önerileri
Ama hayatımızın, tıpkı bir roman gibi artık son şeklini aldığını hissettiğimiz günlerde, en mutlu ânımızın hangisi olduğunu benim şimdi yaptığım gibi yeniden hissedip seçebiliriz. Yaşadığımız bütün anlar içersinde neden bu ânı seçtiğimiz açıklamak da, kendi hikâyemizin bir romanı gibi yeniden anlatmayı gerektirir elbette. Ama en mutlu ânı işaret ettiğimizde, onun çoktan geçmişte kaldığını, bir daha gelmeyeceğini, bu yüzden biz acı verdiğini biliriz. Bu acıyı dayanabilir kılan tek şey, o altın andan kalma bir eşyayaya sahip olmaktır. Mutlu anlardan geriye kalan eşyalar, o anların hatırlarını, renklerini, dokunma ve görme zevklerini bize o mutluluğu yaşatan kişilerde çok daha sadakatle saklarlar.
“Hayatımın en mutlu ânıymış”, bilmiyordum. Bilseydim, bu mutluluğu koruyabilir, her şey de bambaşka gelişebilir miydi ? Evet, bunun hayatımın en mutlu ânı olduğunu anlayabilseydim, asla kaçırmazdım o mutluluğu. Derin bir huzurla her yerimi saran o harika altın an belki birkaç saniye sürmüştü, ama “mutluluk bana saatlerce, yıllarca gibi gelmişti.”
Bu duyguları yapayalnız taşımak çocuk kalbime ağır geldi..
İnsan, gittikçe daralan dünyasında neden mutsuz. Herkes gereğinden fazla büyüyor da onun için mi ?
Sustu. Konuşmak gereksizdi. Bundan sonra kimseye ondan söz etmeyecekti. Biliyordu; anlamazlardı.
Hep böyleydi. Bir şey en gerektiği anda olmazdı.
Hepimiz korkağız. Korktuğumuz için severiz; korktuğumuz için yaşarız; korku yüzünden öldürürüz. En kötüsü kısa sıkıntılarda korkarız.
Belki de insanlar kendi kendilerini düşünmek, hayaller kurmak için yeteri kadar yalnız kalmadıklarından anlayışsız oluyorlardı.
- Bir şey mi arıyorsunuz beyim ? diye sordu.
-Evet! Eski bir koku, dedi.
-Eczaneye sorun bir kere.
Eczaneler onun bulmak istediği kokuyu değil, azap çekenlere Derman satanlardı.
Neden ben de sizin gibi olamıyorum? Bir ben miyim düşünen ? Bir ben miyim yalnız ?
Düşümü gerçekleştirmekten korkuyorum, çünkü o zaman yaşamak için bir sebebim olmayacak.
