fatma
@Medusaninsaclari
224 okur puanı
Ocak 2020 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
“belki de insan… en büyük utancı… kendine en yakın hissettiklerine karşı duyar.”
“Her şeyimi sırlara harcıyordum. Akçelerimi. Zamanımı. Kalp ağrımı. Kıymetli anlarımı. Çocukluğumdan, özgürlüğümden, sahip olduğum az da olsa mutluluktan vazgeçmek zorunda kalmıştım. Sırların çok pahalıya mal olduğunu öğrenmiştim.”
“Bakmaları için o kaidenin üzerinde ne kadar durursam durayım, hiç kimse beni gerçekten görmezdi. Eğer görselerdi; benim sadece içi paramparça ve delik deşik, kırık kalbini altın teniyle saklayan bir kız olduğumun farkına varırlardı.”
Okur Takip Önerileri
“Bir şeyleri yalnızca sizden alındığında özlemeniz şaşırtıcıydı.”
Kimse yanaklarınızdaki yaşların yağmurdan mı yoksa gözyaşlarından mı kaynaklandığını anlamazdı. Siz bulutlarlarla rekabet ederken kimse ıslak gülümsemenize bakmazdı. Baksalar bile zaten hiçbir şey yapmazlardı.
Herkes benden bir şey istiyor ama kimse beni istemiyor...
Nefes al, Abriella. Nefes almalısın. Nefes almazsan cesur olamazsın.
Meğer insan kendisini hiç tanımadan yıllar yılı yaşayabilirmiş. Hatta belki de bütün bir ömür boyunca kendisini bir başkası sanabilirmiş.
Birdenbire anladım ki ben kendimi çok iyi tanıdığımı sanırken aslında hiç tanımıyormuşum.
Hayat zormuş. Ben tabii bunu sonradan öğrendim. Yoksa hayata atılmakta hiç bu kadar acele eder miydim?
"Çocukken orada çok zaman geçirdim, büyüdüğümdeyse mabedim olarak kullandım. Günlerce saklanabilirdim orada, arkadaşlarım beni nerede bulacaklarını bilmezdi. Zindanım sığınağa dönüşmüştü."
"Affettim ama unutmadım. Benim kin gütme biçimim seninkine pek benzemiyor."
“Çünkü bir gün gitmene izin vermem gerekecek, sana daha çok bağlanırsam bunu yapamam.”
“Fakat bir yerde doğmuş olman illaki oraya ait olduğunu anlamına gelmez.”