Mona Roza
@Melalmevsimi
Sonunda kendisinin de sıradan bir Dünyalı olduğunu öğrenen Marslı.
Öğretmen
Lisans
Ankara
Beyoğlu
631 okur puanı
Mayıs 2019 tarihinde katıldı
Tüm mutsuzlukları karşıma topladım ve hepsine utanç içinde baktım. Mutsuzluklarımdan mutsuz bir halde yaşamak da bir acı türüdür.
İnsanlar ne kolay acısını yarıştırıyor. Gece olunca acısı tazeleniyor oysa her insanın.
Kaç gram üzüldük, kaç kilo daha çok acı çektik diye hesap kitap yapmanın ne anlamı olabilir ki.
Hangi dilde, hangi coğrafyada yaşanırsa yaşansın ortak bir dil değil midir acı? Şekli ne olursa olsun küçümsemeyin kimsenin yarasını. Yaranın büyüklüğü değil, insanın ruhuna açtığı yarıkların büyüklüğü önemlidir.
Okur Takip Önerileri
Niye üstünüze alıp lincliyorsunuz? Fikrimizi de mi soylemeyelim
Arkadaş popüler diye bir sekme koymuşlar bakayım dedim. "Her şeye değer veremem" gibi benzeri bir cümle 450 den fazla beğeni almış. Okuma, alıntılama ve fikir edinme seviyesi bu denli kötü mü cidden? Sebebini bilen varsa yazsın. Kendimi kötü hissettiriyor bu ilgisizlik :)
Nasıl bir beceriksizim? Kötü giden bir şey iyi gitsin diye çabalarken, hayatımdaki birçok şey; dönüp dolaşıp daha kötü oluyor.
İnsanın mutluluğu acıyormuş, gülerken dikenler batyormuş ruhuna, sevinirken boğazında duğümleniyormuş tüm sevinçler.
İnsana mutlu olmak, huzurlu olmak, ve dahi iyi olmak; yük oluyormuş.
Ne çok yükü varmış insanın onu öğreniyor yaşadıklarından.
Keder ve mutluluk aynı şey demek olabiliyormuş.
Çok büyüdük Allah'ım! Göğe erecek boyumuz. Çocukken boyum uzadıkça en büyük ben zannederdim. Şimdi belim büküldükçe en yaşamış ben sayıyorum kendimi.
Bu yük de taşınır elbet. İnsan ne derin bir muamma Allah'ım. Her halinden başka bir yalnızlık kırılıyor kalbinde... Acım da acıyor...
Her ölüm anidir ve erkendir... Canımızı yakan elim deprem felaketinde zarar gören tüm Şehirlerimize geçmiş olsun. Vefat edenlere Allah'tan rahmet diliyorum.
1K da her bölgeden arkadaşlar var umarım hepsi iyidirler.
İnsan bazen, sadece on yaşında. Öyle savunmasız. Sizin güç göstermeleriniz ise bazen elli yaşında, yüz yaşında. Öyle ağır ve gereksiz. İnsan hayattan çok şey beklemiyor oysa. Her şeyden biraz olsa yetiyor bir çocuğa. Tepeleme sevdalar, tepeleme sevinçler, tıka basa varlıklar olmasa da oluyor. Büyütmeyin savaşlarınızı, devleştirmeyin gözünüzde kendinizi. İnsan sadece bir misafirden ibaret şu kısa ömürde...
Ben ağlarken kimse yanımda değilse, güldüğümü de görmelerini istemiyorum.
İnsanın kendisini en çaresiz hissettiği an; hiç bir zaman mutmain olacağı bir sevgiye nail olmadan bir gün sessizce ölüp gideceğini anladığı an...
Gece yastığınıza başınızı koyduğunuz zaman, tüm yalnızlıkları, sevinçleri, mutsuzlukları tek başınıza yaşıyorsanız; gündüz değer verdiğiniz insanlara dikkat etmelisiniz.
Şöyle yazıyor arapça bir şiirde:
"Düşmemek için, insanların hiçbirine sırtınızı dayamayın"
Hiçbir şeyin iyi gelmemesi gibi bir hastalığa tutuldum sanırım...
Yine düştük, kalkmaya çalışıyoruz... Hayatın kendisi bir tahterevalli gibi; bir aşağı, bir yukarı taşıyor insanı...