Bir insanın bağrının bu kadar kara bir acıyı nasıl barındırabileceğine şaştım. Donmuş, kara bahtlı bir yüz. Dayanabileceğinden çok daha fazlasını çekmiş bir çocuk yüzü. İnsan o kadar acıyordu ki, bakışının önünde, onun kadar mutsuz olamadığına utanıyor ve ona adeta "Beni affet!" diye yalvarası geliyordu.