Spoiler içerir
Yozlaşma, kıskançlık ve daha niceleri...
Dorian'ı ilk başta sevmiştim. Masumdu, saftı güzeldi. Ancak maalesef burada arkadaşların insanlara olan etkisini de görüyoruz.
Dorian'ı gerçeklere uyandıran bir nevi Henry gibiydi. Dorian ona adeta hayran olmuştu söylediği şeyler, fikirleri Dorian'ı hayret içinde bırakıyordu. Basil'ın çizdiği portre ile kendi güzelliğine aşık oldu ve yaşlanmaktan, bu güzelliği kaybetmemek istediğinden ruhunu bir nevi şeytana sattı. Zaten sonda da hançeri tabloya saplamak isterken aslında kendi ruhuna sapladı.
Kitap ilerledikçe Dorian'ın karakteri bozulmaya başladı özellikle tiyatro sahnesinde oyunculuk yapan aşık olduğu kız intihar ettikten sonra.
Orada resmen ipin ucu kaçmıştı. Dorian pek üzülmedi hatta bu ölümü estetik bir ölüm olarak gördü. Bu olaydan sonra benim başta sevdiğim o saf ve güzel Dorian gitmiş yerini ruhsuz biri gelmişti adeta. Basil'ı öldürmesi... Sonunda iyi biri olmaya karar verdi ancak bunu da başaramadı. Kaybolan saf ve temiz ruhunu hiçbir zaman bulamadı. Bu değişimi okumak cidden keyifliydi. Uzun süre aklımda yer edinecek bir kitap oldu.
