Bazen ah diyorum durmadan,
şimdi ben ahlatın başında,
otuz iki yaşımda.
Ahlar ağacı gibi.
Rengarenk çaputlar bağladım yıllarca dallarıma,
Mavi, mor, kırmızı ve yeşil,
İstedim, hep istedim,
Sen iste derdim, iste yeter ki
Vereyim.
İnsanlar için yonttum kalemimi, insanlar için ağladım.
Artık şunu herkes iyi bilsin ki
Isınmamış bir tek ev ve doymamış bir kişi kalmayıncaya dek
Yasaktır dudaklarıma şarkı söylemek..