Nkaya
@N_kaya_
97 okur puanı
Nisan 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Kierkegaard, çifte umutsuzluk adını verdiği şeyi yaşayan bazı insanları anlatır. Bu insanlar umutsuzdur ama umutsuz olduklarını fark edemeyecek kadar kendilerini aldatırlar. Demek istediğim şu :acılarımın çoğu, arzularımla hareket etmemin sonucunda ortaya çıkar ve sonra bir anlık tatminle mutlu olurum, kısa süre sonra bu tatmin can sıkıntısına dönüşür, derken bir arzu daha ortaya çıkar. Schopenhauer bunun evrensel bir insan durumu olduğunu düşünmüş. İstemek, anlık tatmin, can sıkıntısı, sonra daha fazla şey istemek..
Geçmiş yüküyle çok fazla dolu olduğu için bugünde yaşayamayan insanlardan biri. Batan bir gemi o. Dibe iniyor. Benim tavsiyem gemiden atlayıp yüzmeye başlaman. Dibe daldığında geride güçlü bir girdap bırakacak, bu yüzden olabildiğince hızlı bir şekilde uzaklaşmanı tavsiye ediyorum..
Ama biz talihsiz insanlar geçmiş ve geleceğin o kadar etkisi altındayızdır ki şu anda kısaca geziniriz. Çocukluğumuzun altın günlerini neden hep özlemle anarız, biliyor musunuz? Nietszche bunun nedenini, o günlerin kaygısız günler, en küçük bir kaygının olmadığı günler, ağır ve acı veren anılarla, geçmişin çöpleriyle yere çökmeden önceki günler olmasına bağlar..
Okur Takip Önerileri
Gill bu konuda ne hissediyorsun
Harika. Kendimi harika hissediyorum. Yalnız... kimseyi düş kırıklığına uğratmak istemiyorum...
Daha fazla elinden tutmayacağım...
Geçmişin yükünü taşımayan özgür biriydi o...
En büyük bilgelik şu andan zevk almayı hayatın en büyük amacı kılmaktır. Çünkü tek gerçek budur, başka her şey düşünce oyunudur. Ama bunun en büyük budalalığımız olduğunu da söyleyebiliriz. Çünkü yalnızca kısa bir süre için var olan ve bir rüya gibi kaybolan içinde bulunduğumuz bu an asla ciddi bir çabaya değmez...
Ondan vazgeçmeye istekli ve hazır olanlar dışında kimse hayatın gerçek tadını alamaz...
İyi yaşamayı öğrenmek için kişinin iyi ölmeyi öğrenmesi gerekir...
Ne zaman birisiyle arkadaş olmaya çalışsam yalnızca perişan bedbahtlar, sınırlı zekaya sahip kişiler, kötü kalpliler ve kötü eğilimliler bulduğunu söyleyen Schopenhauer'la aynı deneyimi yaşadım. Yaşayan insanlardan söz ediyorum, geçmişin büyük düşünürlerinden değil..
İnsan insanın kurdudur..
İleriyi önceden görebilseydik çocukların ölüme değil hayata mahkum olan ama henüz cezalarının ne anlama geldiğini bilmeyecek kadar bilinçsiz, masum mahkumlar olduğunu görebilirdik. Yine de her insan ileri yaşlara, yani "bugün kötü ve her gün daha da kötüleşecek, ta ki en kötüsü olana kadar" denebilecek bir hayat durumuna ulaşmak ister.
Eğer hayata küçük ayrıntılarıyla bakacak olursak ne kadar gülünç görünür. Mikroskopta görülen bir su damlası gibidir;tek hücrelilerle kaynayan tek bir damla. Telaşla koşuşturup birbirleriyle mücadele etmelerine nasıl güleriz. İster bu su damlasında isterse insan hayatının küçük süresi içinde olsun bu korkunç etkinlikler komik bir etki yaratıyor..
Anne sevgisinden yoksun büyüyen çocuklar, kendilerini sevmek, diğerlerinin onları seveceğine inanmak veya başkalarını sevmek için gerekli olan temel güven duygusunu geliştiremezler. Yetişkin hayatlarında yabancılaşırlar, içlerine kapanırlar ve başkalarıyla genellikle düşmanca ilişkiler kurarlar..
Aslında hiçbir şey hiçbir zaman önemli olmadı..