Bir masada oturuyorum, evin sahibi benim ama sofrada misafir gibiyim…
Sürekli gözlerim doluyor…
Bir çok şeyi tölere etmek zorundaymışsın hissi omuzlarımda…
Gözlerime bakan minik iki göz…
Dişlerimi sıkıyorum ve Allah’a sığınıyorum…
Çok sevdiğim çiçeklerimi sulamayı unutmuşum…
İnsanlara yolda yürürken gülümsemeyi…
Bir eşik var artık içimde, kimseye anlatmak bile istemediğim bir yerdeyim…
Bu gün çabuk bitti ile ölüler ne şanslı herşey bitti arasında gidip geliyorum…
Hiç bir yere ait hissetmiyorum kendimi, insanları dinliyor gibi yapıyorum, olduğum yer benim gibi davranıyorum. İnsanları sorgulamaktan vazgeçtim artık… bana yaptıkları herşeyi onlara yapma hakkını kendimin tanıdığımı hatırlıyorum… kimseye güvenmemem gerektiğini fark ettim… ben büyüdüm mü… bir çıkmazdamıyım bilmiyorum…