Nefertari
@Nefertari8
“Ben üçbin yıldır seni arıyorum”
Ankara
455 okur puanı
Şubat 2019 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Ben hep böyle yüzyıllar boyu sevdim
Çağlar boyu
Bir denizdir yokluğun
Girdaplarında boğulup gittiğim
Ne bulduysam en güzel
Hepsini birden kaybettiğim
Ve kıyılarında ağladığım uzun uzun
Bir denizdir yokluğun
Yenik düşmüşüz işte gerçek ortada
Çökmüş boynumuza zulmün elleri
Bir tutsak,
Bir mahkum gibiyiz kaç yıldan beri
Okur Takip Önerileri
Hadi öl bakalım ölebilirsen
Zincirlerle bağlıyken yaşamaya
Her yerde bitmişliği güzelliğin
Kum kamyonları,putreller,betonlar
Sonra ta beşikten mezara değin
Sıfırlar,yüzler, binler ve milyonlar
Her şey kurşuni bir renk almış,soğuk
Tek mavi kalmamış gökyüzümüzde
Her şey güzeldi bir zaman ,çok önce
Şehirler ,insanlar ,güneş ve deniz
Mutluluğumu görebilirdiniz
Çökmeseydi içime bu son gece
Boşuna değil şimdi baştan başa keder olduğumuz
Açık dururdu kapım,gelirsin diye
Bir umuttu beklemek hiç gelmesende
Elim eline değse;kalbim perişan
Ağlamaklı olurdu gözlerim sonra
Bütün gecelere seni anlatırdım
Resmini çizerdim bütün duvarlara
Değişen bir şey var, bu yaşamak değil
Bu;kişinin kadere boyun eğmesi
Sevmek mi ? Sevilmek mi? Sahi neydi o
Neydi o heyecanlar ?O baş dönmesi
136 syf.
·
Puan vermedi
İyilik, yola düşen, yoldan toplanan bir şey
değildir. Tesadüfen ele geçen bir şey değildir. İnsan iyiliği ancak başka bir insandan öğrenir.
Bu dünyadan insanlar göçüp gider ama yaptıkları iyi şeyler kalır.
Hiç kimse kendi yazgısını bilemez.
Benim anladığım gerçek mutluluğun da bir raslantı sonucu olmadığını, yaz yağmuru gibi birden bire başımıza düşmediğini söylemeliyim. Gerçek mutluluk, yavaş yavaş, azar azar gelir ve bu bizim hayata bakış açımızla, çevremizle, çevremizdekilere karşı davranışımızla doğrudan doğruya ilgili ve orantılıdır. Mutluluk, birbirini tamamlayan ufak tefek şeylerin birikmesinden doğuyor.