“Yahut sevmeli bu dünyayı yoksa kül olmalı insan oğlu”
El âlem ne der ile vicdanım ne der duvarlarından oluşan labirent arasında kalan insanlığın, bu çıkmazdan kurtulmak adına, kâh el âleme kâh vicdana çarpa çarpa yol alması mümkün mü? En en az bu soru kadar içinizden geçirip ifade edemediklerinize ayna tutan bir eserle buluşmak istemez misiniz? Elinizdeki kitap iç yolculuğunuzda arkadaşınız olmak için...
Ama hayat devam ediyordu. İnsan istemese bile başkalarıyla karşılaşıyor, başkalarını seviyordu. Başkalarına duyulan sevgi, ölenlere duyulan bağı azaltmamalıydı. Buna evet demenin kendimi kandırmak olduğunu biliyordum. Hayat, canlılara öncelik tanırdı. Ölenlerin görüntüleri, sesleri, kokuları, anıları, izleri ağır ağır silinir giderdi. Acı ama galiba başka yolu da yoktu. İnsan pek de vefalı bir varlık değildi. Önemli olan ölenleri tümüyle unutmamak, ruhlarından bir parçayı benliğinize katarak, onların gönlünüzde yaşadığına kendinizi ikna etmekti. İkna etmekti, diyorum çünkü zamanla yüzlerini bile hatırlamakta güçlük çekeceğimiz sevdiklerimizin ruhumuzdaki etkileri, yaşamın canlı görüntüleri, sarsıcı olaylarıyla ağır ağır silinip giderdi belleğimizden. (...)”
Reader Follow Recommendations
mavi dünyamızın bereketli toprakları kardeş kanının aktığını görmüş, Dökülen kan insanları doğru yola getirmiş mi dersin? Ne gezer, atalarımız 'Kurt kan kokusunu duyunca azar' demişler ya, insanlarda tipkı kurtlar gibi olmuş. Bir zamanlar uçsuz bucaksız doğanın görkemli gücü karşısında bacakları titreyen insanın burnu bir anda Kafdağı'na ulaşmış.
Yarın öldüğümüz zaman birisi bize sorsa: "Dünyada neler gördünüz?" dese herhalde verecek cevap bulamayız. Koşmaktan görmeye vakit olmuyor ki...
