Bu durumda, insanoğlunun üzerinde durmadığı ilginç şey mantığımızın en kötü günde bile hiç susmaması, tutkunun gücüne karşı çıkamasa da, yaptıklarımızın çoğunun aslında aşkımızı ve acımızı artırmaktan başka bir sonuç vermeyeceğini dürüstlükle ve acımasızlıkla bizi fısıldamasıdır.
Güzelliğinden ya da kendimi çok yakın hissettiğim hareketlerinden ve teninden sızan bir ışık,bana dünyanın gitmem gereken merkezinin onun yanı olduğunu hatırlatıyordu.
Gerçek her zaman iyi midir? Daha doğrusu gerçeği ortaya çıkarmak her zaman iyi sonuç verir mi , yoksa yaşayabilmeleri için, insanların sahte dünyalarına göz yummak daha mı doğrusu?
Vaktinden önce anlamanın şaşkınlığı mı
Vaktinde anlamanın sevinci mi
Ya da biraz geç kalmanın
O gereksiz tedirginliği mi
Hangisi…
Ama belli ki sonundayız her şeyin
En sonunda.
Yaşam isteği içimden sökülüp alınmış gibi ;fazla ışığa dayanamıyorum ,gürültüye ,yüksek müziğe hiç gelemiyorum ,çevremde gördüğüm her şey solmuş ,özü çekilmiş ,günler bulaşık suyu gibi akıp gidiyor, bana ne oluyor anlamıyorum.