İbrahim Halil Çelik tekrar paylaştı.
Hayat gitgide eksilmekti, ihtimal bunu bilmiyordu. Hayat; etti, kandı, kemikti...
Belki o, böyle biliyordu. Hâlbuki hayat, ne et, ne kan, ne de kemikti. Hayat, toprağın nöbetiydi. Bunu söyleyen biri vardı. Belki o da yanılmıştı. Belki de hayat, sadece bir yanılgıydı. Şimdi dışarıda yanılgı yanılgı büyüyen bir dünya vardı. İnsanlar birbirini seviyor, birbirine güveniyor, yaşamını paylaşıyor; sonra hayat, "yanıldın" deyip atıyordu sillesini. "Yanıldın!"
İbrahim Halil Çelik tekrar paylaştı.
...Çocuklar bilir. Ve yine çocukların çok iyi bildiği bir şey varsa o da hiçbir şey bilmiyormuş gibi davranmaktı. Öyle davranıyordum. Ben o yaşta iyi bir tiyatrocuydum baba.
Okur Takip Önerileri
İbrahim Halil Çelik tekrar paylaştı.
Ömrümüz eşyaları sahiplenmekle geçiyor, hâlbuki eşyalar bizi sahiplenmeliydi; ömrümüz onlarınkinden daha kısa. Bunu uydurmadım.
Sayfa 12 - İzKitabı okudu