Bütün, okullarımızın çiçekleri olan öğrencilerimizin Büyük bir kısmı mutsuzdur, de huzursuzdur, problemlidir ve başarısızdır; cılız bir çiçek gibi solgundur. Bahçeyi, dikenlerin, sarmaşıkların veya yabani otların sarması gibi, öğrencilerimizi de kavga, huzursuzluk , mutsuzluk, karamsarlık, ümitsizlik gibi nice olumsuz durumlar sermiştir. Acaba bu durumların sebebi nedir?
Öğrencilerimizin hepsini aynı olmayacağını, bazılarının farklı olacağına pek düşünmedik. Bir fabrikada standart üretim yapar gibi hepsine aynı bilgileri aynı sürede verip hepsinden aynı derecede başarılı olmalarını bekledik. Hepsinin belirlediğimiz davranış kalıplarına uymasını beklediğimiz gibi bir gün yapmadıklarında da onları suçladık, ayıpladık.
Kim bu öğrenciler? iç dünyalarında neler var? Nasıl bir ailede yaşıyorlar? Onların bizden, okuldan, hayatta istekleri, beklentileri neler? Sanırım bunlar düşünmedik. Onların kendilerini bize anlatmalarına da fırsat vermedik. oysa hiçbir bahçıvan bahçesinde gördüğü yabani otlar yüzünden çiçeklerini koparıp atmaz. onun işi bahçeye zararlı otlardan arındırıp çiçeklerin daha güzel yetişmesini sağlamaktır; çiçekleri soldurmak onları öldürmek değil...