Hayat henüz bitmemişti. İçinde bir an'ı gizliyor olabilirdi, umutsuzluğun son arayışlarındaydı. Belki hayat güzeldi ve Erika yanlış yaşamıştı...
Aşkının üstesinden geldiğini sanıyor ve onu, bir ölüyü anar gibi anıyordu. Anıları yumuşak ve uzaklaştırıcı renklere bürünüyordu, unutulmuş bölümler tekrar gün yüzüne çıkıyor, gerçekler ve rüyalar arasında birleştirici gizli ipler gidip geliyordu, her şey bir kördüğüm olana dek...
Reader Follow Recommendations
Erika'nın ruhundan çıkan acı, tekrar ruhuna akıyordu; çünkü bitmez tükenmez acılarını hep kendi kendiyle paylaşıyordu.
Bir dua, ruhunun derinliklerinden, dudaklarına doğru yükselmeye cesaret ediyordu. Bir anda her şey geçecek, büyük karanlık, büyük bir hiçlik... Hiç bir şey hissetmemek, bir şey düşünmek zorunda olmamak, hemen ve beklenmeyen son, uyanmak gibi, kabustan kurtulmak gibi...
Hayatı düşünmüyordu; çünkü tanımıyordu, hayatı bir an da bitiverecek bir rüya gibi yaşamıştı.
Her zaman çok sessiz olsa da varlığı en gürültülü olan oydu.
