Sabitlenmiş gönderi
Bu dünyanın gamı, kederi bitmez
Bir de çeksen, bin de; gene, fark etmez
Çekilen cefalar, boşuna gitmez
Evvel, ahir, mutlak; ölüm var, ölüm.
Bu dünya fanidir, dünyaya kanma
Değmeyen şey için; kavrulma, yanma
Zerre iyi, kötü; kaybolur sanma
Evvel, ahir, mutlak; ölüm var, ölüm
Kibir gömleğini, giymeyin atın
Pek fark etmez; ustalığın, sanatın
Sürecek sanma ha, bu saltanatın
Evvel, ahir, mutlak; ölüm var, ölüm.
Yarınım yok.
Belki dumanım belki külüm
Solgun, kimsesiz bülbülüm
Dikene aşık bir gülüm
Beyaza erişemeyen bir dünüm
Ne Ekersen Onu Biçersin
Şeyh Sadi Şirâzî (kuddise sırruhû) “Bostan” adlı meşhur kitabında şöyle anlatıyor: Gaddarlığıyla ünlü bir köy ağası bir kuyuya düşmüştü. Sabahlara kadar yalvarıp yakardı, inleyip sızladı. Derken, adamın biri gelip tepesine bir taş yükledi ve şöyle dedi: “Sen kaç kişinin feryadına yetiştin ki can kurtaracak adam arıyorsun? Sürekli alçaklık, namertlik tohumları ektin, bugün harman vakti geldi. Bak bakalım eline ne geçti. Senin elinden yaralı gönüller inlerken senin yarana kim merhem olur? Bizim için sürekli kuyu kazıyordun, sonunda kazdığın kuyuya kendin düştün.
Halk içinde kuyu kazan iki tip insan vardır. Biri güzel huyludur, hayır sahibidir, insanların içini serinletmek ister. Öbürü kötü nam salmıştır, insanların oraya yuvarlanmasını ister. Yaramaz kişiler iyilik ummasın. Ilgın ağacının meyvesi asla üzüm olmaz. Güzün tarlasına arpa eken, hasat zamanı buğday çekeceğini ummasın. Ne kadar da emek çeksen zakkum ağacından meyve alamazsın. Kardeşim, ne ekersen onu biçersin.”
Okur Takip Önerileri
Kendin ol
Burası insanların içini döktüğü
Edeb ile adabın bir olduğu
Şiir ile şarkının yar olduğu
Güzel kalplerin nur olduğu yer değil mi
Neden başkasının asası ile yürüyoruz.
Neden başkasının sözleri ile kendimizi tamamlama gereği duyuyoruz.
Kafamıza silah dayayan da yok.
Bugün hangi yolda gidersek
Yarın o yolda kayboluruz.
Dopdoluyum sepetim kırık
Çok üzgünüm
Senin istediğin gibi biri olamadığım için
Çok üzgünüm
Seni senden
Seni benden daha çok sevdiğim için
Kıymetini bilir diye
Yüreğimi ellerine emanet ettiğim için
Pişmanım
Sana güvendiğim için
Pişmanım
Aynı sevda yolun da seninle yol aldığım için
Mutluluk denen gemiye
Mutlu son olsun emriyle
Kaptana emir verdiğim için
Çok pişmanım
Lakin sen de çoktan pişmansın.
Zenginin kamburu olmaz
Para bu kadar değerli mi
Sırtında başkasının semeriyle
Kendi yükün yetmiyormuş gibi
Bir de başkasının yükü altın da ezilmek
Birine köle olmak
Sevmediğini bildiğin halde
Sırf rahat edeceğini düşünerek
Onun çizdiği resim kadar olmak
Sen gökyüzü mavi desen de
O mor dediğin de susmak
Bilemedim.
Bu zaman ne zamanı
Bilemedim
Bu ne yaman çelişki
Keşke biraz zamanım olsa
Düşünmek için
Aklım ile kalbimi
Bir arada pişirmek için
Hayat çok adil
Her insan şansı ile doğarmış
Şeytan tüyü derler ya
İşte öyle birşey
Çalışırsın, çabalarsın
Yıkılırsın,
doğrulursun
Emek verir yorulursun
Birileri çıkar karşına
Parçalar dağıtır
Neyin var neyin yoksa
Sen elin de kalemin
Gözün de elemin
Kalbin de sitemin ile kalakalırsın
Bunada adalet derler
Oturur kutlama yapar
Afiyetle emeklerini yerler.
boşlukta kalmak
Bugün lalim
Dilsizim amayım
Nerden başlayayım diyorum.
Kalem elim de
Sırtım da kemendimle
Beyaz bir kağıt
Bugün ne yaptım diye düşünüyorum
Arkasın da bir ağıt
Neyse bugün geçti
Yarın ne yapsam
Bu elemi neyle kapatsam
Çekirdek kola yapıp
Sahilde taş mı atsam
Yok olmuyor.
Hangi tarafa dönsem
Boşum dolmuyor
Susmak en iyisi galiba
Ya da düşünmemek
Bugünden yarından
Habersiz yaşamak
Olmuyor, olacak, olmadı
Ne yapsam da bu kadeh
Bu boş fıçı
Senden öteye yol almadı.
Sözlerim diken gibi batar
Her daim birşeyler katar
Kimi atar kimi tutar
Sen de anlamıyorsan
Kaç kendini kurtar.
Hiç doğru insanla karşılaşmadım
Belki de ben doğru değildim
Yamacıma kimse yanaşmadı
Çok YORULDUM.
Çok yoruldum
Tek başıma savaşmaktan
Tek başıma yol olmaktan
Vefasız yüreklere yalvarmaktan
Sürekli koşup
Yol alamamaktan
Düştüğümde herkesin el uzatıp
Fırsatını bulunca çelme ile yıkılmaktan
Manzara çok güzel fakat
Heryerim taş kalpli duvarlarla çevrili
Ne bana tattırıyorlar.
Temiz havanın miski amber kokusunu
Ne de kendileri biliyor
Bir nefesin ne kadar değerli olduğunu
Yağmur gibi
Aşk gibi su gibi
Sizce devam etmeli miyim? Yoksa çok mu basit olmuş
Bir cennetim vardı
Saçları bukle bukle örülü
Dünya ayaklarının
Altın da serili
Kemendini boynuma taktı
Önce güldü, mutlu etti
Kor alevi misali
Sonra yaktı
Ziyandadır.
Müstakim olmadıkça edib olmak ne mümkün
Hakikati yazmayan her kalem ziyandadır.
Tazarru fayda vermez ahir ömür ah etmek
Dede istiğfar eyle geçen gün ziyandadır.
Necmi dede
BARDAĞI YERE BIRAK...
Profesör, elinde, içi dolu bir bardak tutarak dersine başladı.
“Bu bardağın ağırlığı sizce ne kadardır?” diye sordu.
Öğrenciler, ’50gr!’ …. ’100gr!’ …. ’125gr’ cevabını verdiler.
“Bardağı tartmadıkça gerçekten ben de bilemem” dedi profesör ve devam etti:“
Ama, benim sorum şu:
Bu bardağı böyle birkaç dakikalığına tutsaydım ne olurdu?”
- Hiçbir
Masanın boşta kalan ayağı
Masa da masaymış ha
Masa başın da ben
Karşım da pişmanlıklarım
Yanıma dizilmiş tek tek
dost sandıklarım
Yarış bitti diye
Arkasına bakmadan koşanlar
Sevdik diye hançer saplayanlar
Ünlü bir düşünür diyor ki
Gençliğimi kaybettim,
Hayallerim ayaklar altın da sere serpe
ucuza kapattım yaramı
Yoktu çünkü saranım
Pişmanım.
Fakat kimseye
Düşman değilim.
Çok mu bencil yaşıyoruz hayatı
Bana bu gün birisi geri düşünceli dedi.
Haklıydı. Geri düşünceliyim. Ama bunu söylediğim sözlerle ya da yaptıklarım nezdinde demiyorum. Her attığım adımı, her yaptığım işi, her çaldığım kapıyı geri düşünüyorum. Geri düşünüyorum ki bir önce yaptım hatanın, adımımın yanlışını düzeltmek için, çaldığım kapıları güler yüzle açılıp güler yüzle kapanması için,
Edeple yürüyüp, adapla nefes almak için geri düşünüyorum. Düşündükçe kendimi tanıyorum. Kendimi bendime sığdırıyorum. Kendimi deniyor, denediğim ölçüde hatalarımı, boşa harcadığım nefesleri azaltarak ilerliyorum. Ve kalburun üstün de kalan taneler misali eliyorum. Boş olan kabın içindeki ışıltı gibiyim. Ne elini uzatıp da güzel bir meyve, ne de aç kalmış bir garibana bir kaşık çorba var. Benim ışığım, benim kabuğum yalnız benim içimi doldurup yalnız ben de yansıyor. Kapkara zindana da atsan bu kabı asla kaybolmuyor.
İşte böyle merhamet
Ne kadar karanlığa hapsetsen de bunu yaparak kendi ışığını kaybediyor, siyah saçlarını aka dönüyor desen de vazgeçemiyorsun. Bu sefer kimse umrum da olmadı desem artık kendim dahi inanmıyorum. Bu yalanlarıma.
Bir kıvılcım düşer önce, büyür yavaş yavaş
Bir bakarsın volkan olmuş, yanmışsın arkadaş
Adaletli kura çekimi
Bugün çok güzel bir ata oynadık.
Adı kıymet
Yolu onur
Sonu...
Ne çıkarsa bahtına dedik düştük yola
Geçenlerde bir kuraya katıldım. İş başvurusu 11 kişi alacaklardı. Ve tam 560 kişi başvurmuştu. Aslın da ümidim yoktu. Çünkü daha önce kaybettiğim savaşların kurumuş çiçekleri her zamanki yerin de saklı bekliyordu. Tozlu raflardaki kıymet bekleyen
Sensiz kelepçe
Bilirim sesimi kimse duymaz
Aşk sarhoşu bedenim
Duysada gece bile aldırmaz
Zemheri de kaldı ellerim
Uzaksın bana çok uzak
Cennetteki meyve kadar yasak
Gözlerin Kenan misali tuzak
Kim düşerse olacak tutsak
Kör heves
Körün gözü açılır.
Yattığı yatak,
içtiği su
Aldığı nefes
Benim sanır
Dünyalık heveslere
Kuş cıvıltısına,
Kul mırıltısına aldanır.
Dünyanın rengine
Şatafatına inanır
Her yanı beyaz sanır
Bilmez ki kara sınır
Gece çökünce.
Doğru olan
Dik duran
Savaşan
Sevgi ile dağlar aşan
insanlar aydınlanır.
Arıyorum.
Nefis denen celladın
Keskin sirkesine talip
Ölüm ile azrailin
Karşısın da galip
Ben beni arıyorum.
1000Kitap'a katıldı.