Yokluğuna zorla alıştığım şeyleri yeniden hissetmek canımı acıtıyordu.
Hatırlama, Gökçen. Gitme o günlere. Sakın. Yapma bunu.Lütfen. Bunca yıl bunları asla düşünmedin. Şimdi de düşünme. Tozlu anılar tozlu raflarda kalmalıydı. Tozları silmenin kimseye bir faydası yoktu.
Reader Follow Recommendations
“Gözler ki birer parçasıdır sende ilahın,
Gözler ki senin en katı zulmün ve silahın…”
HÜSEYİN NİHAL ATSIZ
Hafıza ağır bir yüktü. İstediğin şeyi unuturdu. İstemediğin şeyi işe her bir detayıyla zihnine kazıdıkça kazırdı.
Atsız usta haklıydı. Kalbim vardı. Ama aynı zamanda yoktu.
İnsan sevdiği biriyle bazen son kez konuşuyor, onu son kez görüyor ama bunu bilemiyormuş.
“Seninle birlikte şehit olmak en büyük şereftir.”
“Hem ne demiş Atsız usta?”
“ Ölüm o kadar güç değildir. Unutulmak yamandır,demiş”
“Usta yine güzel demiş,” diye mırıldandı.”Ama biz Askeriz. Unutuluruz.”
“Al bayrağın gölgesi mezarımıza vurdukça biz de yaşarız, devrem,” dedi Ali. “Varsın, adımız unutulsun.”
Sayfa 20Kitabı okuyor
Zihin bir kitlesel imha silahıydı.
Sayfa 25
“Sen benim içeri girmeme izin vermedin.”
Haksız değildi. Onu dışarıda bırakmıştım. Herkesi dışarıda bırakmıştım; bu, kendime zarar vermekten kaçınmanın bildiğim tek yoluydu.
“Bak bu şekilde bitmesini istemedim,” dedi.
İçimi çektim.
Ben bitmesini bile istemiyorum ki.
Sayfa 21
Finley’in beni tekrar sevmeye başlamasını her şeyden çok istedim.