Elini çenesinin altına dayadı,
Baktı bir şey ararmışcasına gökyüzüne.
Uzunca içini çekti, yavaş yavaş;
Doldurdu bütün dertleri nefesine.
O sustu, deniz sustu, kuşlar sustu.
İnsan sanır ki dünyanın sonu.
Sonra bir fısıltı döküldü dudaklarından,
Halbuki bir feryattı bu kanayan yaralarından...
~Sena Nur Kaygısız