Sevgi horozoğlu
@Sevgi_hrzglu
Hatay
18 okur puanı
Mayıs 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
İnsan söyleyecek sözü olmadığı için değil yorulduğu için susar.
Sevgi horozoğlu tekrar paylaştı.
“Ve ben ayağımdaki prangalardan kurtulmak istiyordum artık. Çocuk olmak istiyordum belki de ana rahmine geri dönmek...”
Kızgınım bugünlerde...
Kime, neden, niçin olduğunu bile bilmeden kızgınım. Ne zaman soluduğum hava için şükretsem bu havanın içinde boğuluyorum, sert bir poyraz bir rüzgara dönüşüveriyorum. Kendi rüzgarımla bilinmezlere savruluyorum ve buna engel olamıyorum. Tarumarım bu günlerde... Biraz fazlayım, bazen de eksik bir yapbozun kaybolmuş son parçası gibiyim...
Okur Takip Önerileri
“Kimsesizliğimi unuttuğumu sandığım bu kalabalıklar acılarımı eşelemekten başka bir işe yaramıyordu. İşte benim yalnızlığımın tek ilacı yine yalnızlığımdı...”
“Kimsesizliğimi unuttuğumu sandığım bu kalabalıklar acılarımı eşelemekten başka bir işe yaramıyordu. İşte benim yalnızlığımın tek ilacı yine yalnızlığımdı...”
“Bilmem neden kirpiklerimin ıslanışı durup dururken, bilmem neden bu iç sızısı. Bu yollardan geçeli çok oldu oysa, gözyaşlarımı yüreğime akıtıp asfalt dökeli. Nerden geldi bu acı tam geçmiş demişken. Geçmiyor hiç bir zaman bazı acılar, ihanetler arada bir kanıyor ama geçmiyor...”
“Ben akıttıklarımla öğrendim hayatı. Akıttıklarımla harmanlandım ve büyüdüm. Akıttıklarımla öldüm ve onlarla yeniden doğdum. Umutla, sevgiyle, inandıklarım ve en önemlisi duayla çünkü ben her şeye rağmen içimde nefret yerine sevgiyi diledim...”
Çocukken bana kocaman gelen bu sokaklar ne kadar da küçük! İçlerine sığmıyordum artık, sığamıyordum.
“Ve insan gökyüzünden özgürlüğü soluduğunda , ne yapıp edip artık o gökyüzünde kalmak istiyordu ait olduğu yerde...”
Sayfa 42Kitabı okudu
“İşte öyle küfür gibi insanlar vardır ağzınızı bile kirletmenize değmeyen.”
Sayfa 111Kitabı okudu
Birine mi anlatmalı?
“Ne yapmalı?” diyorum. “Birine mi anlatmalı?” Sonra bu düşünceyi kafamdan siliyorum hemen. Beni anlamayacaklarını bile bile kelimeye dökmemeliyim hislerimi. Peki ya içimdeki bu vicdanımla acının karışımı olan bu hisleri ne yapmalı? Sonra mutfakta buluyorum kendimi. Bir çay demliyorum, kağıt kalem alıyorum. Ziyan etmiyorum hislerimi, acılarımı bir insan parçasına anlatıp ziyan etmiyorum.
Sayfa 150Kitabı okudu
Uçurtma uçurmak ve özgürlüğü solumak
“Hep uçurtma uçurduğumu hayal ederdim çocukken. O filmlerdeki uçurtma uçuran çocuklara imrenir hayaller kurardım. Kendi uçurtmamı kendim yapardım önce. Sonra da bayır çayır demeden zeytin ağaçlarına geçip, rüzgarın güçlü estiği yöne doğruldukça elimdeki ipi gevşeterek sağa sola koşturur, uçurtma gibi hafif hissederdim kendimi. Mutluluğun verdiği bir hafiflikti bu bunu daha sonradan anladım. Hiç bir hayalim gerçekleşmediği gibi, hiç bir zaman gerçek bir uçurtmam olmamıştı. Uçurtmam yerine hayallerim uçup gitmiş, hayallerimin ipi öylece bakakalmıştım...”
Sayfa 42Kitabı okudu
“...Çünkü ben bir başkasının acısını hissedecek kadar insandım. Kendi acımı unutup, başkalarının acılarına da üzülecek kadar insandım. İnsanları yargılayıp eleştirmek yerine, kendimi onların yerine koyup anlamaya çalışacak kadar insandım! Ben bir erkek değil, bir kadın değil ya da bir çocuk değildim. Ben sadece bir insandım.”
“Kandırıldık begonya Yeşilçam filmleri ile kandırdılar bizi...”
